Abdullah-ı Yemeni, şanı büyük bir veli.
Dine hizmet etmekti, yalnız onun emeli.

Ahiret endişesi, hiç çıkmazdı içinden.
Korkarak bahsederdi Cehennem ateşinden.

Yanan bir soba görse, sıcak şey içse veya,
Cehennemi düşünüp, ağlardı ekseriya.

Derdi ki: (Bu insanlar, nasıl yanar ilahi?
Ateşe, bir an bile dayanılmaz vallahi.)

Her nerede bir sohbet etseydi insanlarla,
Hiç dünya işlerinden konuşmazdı o asla.

Ölüm ve ahiretten bahsederdi muhakkak.
Derdi ki: (Ecel yakın, lazımdır hazırlanmak.

Belki de bugün yarın, öleceğiz elbette.
Ve her bir işimizden, hesap var ahirette.)

Sordular ki: (Cennete girmek için, Müslüman,
Neye dikkat etmeli bu dünyada her zaman?)

Buyurdu: (Kim Cennete, niyetliyse girmeye,
Alışsın bu dünyada, dert ve elem çekmeye.

Zira Cennet yolunda, maniler var aşacak.
Bunlara sabredenler, girerler ona ancak.

Bu yolda meşakkat var, hastalık var, acı var.
Nefsin istemediği her türlü sıkıntı var.

Bu, Cennet yolcusunun zor gelse de nefsine,
Hiç şikayet etmeyip, o, sabreder hepsine.

Sürüklemek isterse, günaha nefsi onu,
Sabreder, yapmaz asla onun tek arzusunu.

Ağır bir söz söylerse, bir mümin, kendisine,
Sabredip cevap vermez, hakim olur nefsine.

Geçim sıkıntısından, olsa da mutazarrır,
Uzanmaz haram mala, gösterir yine sabır.

Rabbinin emrettiği, ne varsa farz ve sünnet,
Hepsini ifa edip, verir çok ehemmiyet.

Onun yasak ettiği, ne varsa günah, haram,
Büyük bir titizlikle, hepsinden kaçınır tam.

Cehennem yolundaysa, olmaz elem ve keder.
Nefis ve şeytan dahi, kulu tahrik ederler.

Bu yolun yolcuları, girmez sıkıntılara.
Nefsinin keyfi için, girer hep günahlara.

Bilmez helal ve haram, tanımaz ayıp, günah.
Nefsi ne istiyorsa, sayar helal ve mubah.

Yapar hiç çekinmeden, nefsin her dileğini.
Kalb kırar, gönül yıkar, bilmez ne dediğini.

Hiç bir hareketinde, tanımaz ölçü, sınır.
Çünkü o, her işinde, nefsinden emir alır.

Halbuki onun nefsi, düşmandır kendisine.
Oysa, esir olmuştur buna rağmen nefsine.

Pervasızca yapsa da, günah olan her işi,
Ölünce, bekler onu, Cehennemin ateşi.

Halbuki günahına, üzülseydi içinden,
Kurtulurdu belki de, Cehennem ateşinden.)