Abdülhakim Arvasi, devrinin evliyası.
Sohbeti, temizlerdi kalblerden kiri, pası.

Bu zat, bir sohbetinde buyurdu: (Evlatlarım,
Ebedi saadetler versin size Allah’ım.

Bizlere, doğru yolu ihsan etti Rabbimiz.
O göstermese idi, bulamazdık onu biz.

Allah’ın, biz kullara gönderdiği Resule,
İnandık, iman ettik bin canla, bin gönülle.

Zira iman etmekle umulur sonsuz necat.
İman etmeyenlerin, sonu olur fecaat.

Senelerdir imanı anlattım camilerde.
Anlayan, üçü beşi geçmemiştir yine de.)

Dediler ki: (Efendim, anlamadık bunu biz.
Bu sözü, biraz daha izah eder misiniz.

İmanın altı şartı, kitaplarda yazar hep.
Okuyup ezberlemek, bu kadar zor mu acep?)

Buyurdu: (Amentü’yü bilip ezberlemekle,
İmanın hakikati, kolayca geçmez ele.

Asıl iman şudur ki, kul, korkarak Allah’tan,
Çok küçük olsa bile, kaçınır her günahtan.

Mesela kul hakkını düşününce bir mümin,
Ayağını uzatıp, yatamaz rahat, emin.)

Bir gün de buyurdu ki: (İman eden bir insan,
Kendi Yaradanına eder mi günah, isyan?

İmanın, görünüşü vardır çok Müslümanda.
Yani hakiki iman, bulunmaz her insanda.

Zira buyuruyor ki Kitabında Rabbimiz:
(Ey iman sahipleri, kâmil iman ediniz!)

Yani cenâb-ı Allah buyurur ki mealen:
(Ey hakiki imana erişmeyenler halen,

Günahtan kaçarak ve çok yaparak ibadet,
İman-ı hakikiye kavuşun en nihayet. )

İmanın hakikati, bir sevgidir, bir haldir.
Böyle iman edene, isyan etmek muhaldir.

Çünkü o, içtenlikle inanmıştır Rabbine.
Asla isyan edemez Onun emirlerine.)

Bir gün de buyurdu ki: (Kim isterse tam huzur,
Doğru iman, itikat edinmeye mecburdur.

Yani inanan insan, ehl-i sünnet üzere,
Bir iman ve itikat edinmeli ilk kere.

Sonra da, öğrenerek ne ise farz ve haram,
Farzları eda edip, günahtan kaçmalı tam.

Çünkü asıl maksat ve gaye de şu dünyada,
Kavuşmaktır doğru bir iman ve itikada.

Bir insanın şerefi, zira iman iledir.
Asla mal ve makamda ve mevkide değildir.

Kuvvetli bir imana kavuşabilmek için,
Çok gayret sarfetmesi lazım gelir kişinin.

Ahirette, imanı olanlar kurtulacak.
Ehl-i sünnet üzere olmalı bu da ancak.)