Celaleddin Tebrizi, büyük âlim, evliya.
Onun hizmetleriyle din ilmi oldu ihya.

Biri ona sordu ki: (Evliya nasıl olur?
Evliya kimselerde, ne özellik bulunur?)

Buyurdu ki: (Evliya denir ki şu kimseye,
Doludur kalbi onun, sırf Allah sevgisiyle.

Yani Onu çok seven, sırf Onun için yanan,
Bir kalbi olan kişi, evliyadır her zaman.

İmam-ı Rabbani de, eseri Mektubat’ta,
Bu mevzu üzerinde buyuruyor ki hatta:

(Böyle kalbin sahibi, düşünse de bin sene,
Asla gelmez kalbine, Allah'tan gayri nesne.)

Buna kavuşmak için, pek çok çalışmalıdır.
Ve acele etmeyip, ümitli olmalıdır.

Bir gün gelir, elbette nasib olur bu devlet.
Her bir şeyi, bir anda verebilir O elbet.

Ya henüz hayattayken, ya verirken ruhunu,
Yahut öldükten sonra, ihsan eder O bunu.

Ne zaman ihsan eder, Onun bileceği iş.
Köle, Efendisiyle eder mi alışveriş?

Kula düşen, ihlasla yapmaktır kulluğunu.
O verir veya vermez, düşünmez asla bunu.

Çünkü vermesi midir bize hayırlı olan?
Yoksa vermemesi mi, haberimiz yok bundan.

Belki de şımarırız o nimet verilince.
Allah'ın yaptığında, hikmetler vardır nice.

Nitekim ilk asırda Salebe diye bir zat,
Bir gün, Resulullaha ederek müracaat,

Dedi: (Ya Resulallah, usandım fakirlikten.
Dua et, malım artsın, çok zengin olayım ben.)

Buyurdu ki: (Sen benden, böyle şey etme talep.
Hayırlısı ne ise, onu arzu eyle hep.)

O, ısrarla dedi ki: (Hayır, bana dua et.
Bıktım bu fakirlikten, zengin olayım gayet.)

Resule (Hayır!) demek, küfürdür ki esasen,
O, sahabi olmayıp, bir münafıktı zaten.

Resulullah, sözünü üç kere etti tekrar.
O, yine bu talepte inatla etti ısrar.

Son defa buyurdu ki: (Ben size Peygamberim.
Eğer dua edersem, yaratır hemen Rabbim.

Lakin olabilir ki, sıkıntı çekersin sen.
Hayırlısını iste bu hususta istersen.

Çünkü mal, bazen iyi, bazen iyi değildir.
Hayırlı olmasını istemek en iyidir.)

O çok ısrar edince, Resulullah nihayet,
Ona dua buyurdu, zengin oldu begayet.

Lakin bir sene sonra, o Server, bu kimseye,
Memurunu gönderdi, (Git, zekat iste) diye.

O, zekatı vermeyip, hem de hayâ etmeden,
Dedi: (Sizin için mi, kazandım bu malı ben?)

Böyle deyip, büsbütün yıktı ahiretini.
Ateşe atıverdi ebediyen kendini.