Ebu Bekr-i Ebheri, büyük İslam âlimi.
Hiç yılmadan İslam’a hizmet etti daimi.

O bir gün, sohbetinde buyurdu ki: (Ey insan!
Ölüme hazırlan ki, kalmadı fazla zaman.

Kul, İslam’a uydukça, yükselir derecesi.
Sahabe-i kiramın, yükseldi böyle hepsi.

Huzur ve sohbetinde kalarak o Resulün,
Kalbleri temizlenip, yükseldiler büsbütün.

Öyle çok sevdiler ki Resulullahı hatta,
Kendi nefislerini yok bildiler adeta.

Mesela biraz arpa sadaka verse eshap,
Kazanırlar idi ki bundan öyle çok sevap,

Başkaları, verse de dağlar kadar altını,
Yine alamazlardı onların sevabını.

Zira çok yüksektiler, başkasına kıyasla.
Onlar, her işlerini yaparlardı ihlasla.

Ve onlar yok olmuştu, Allah ve Peygamberde.
Bu yüzden yükseldiler, sonsuz derecelerde.

Elbette bu manada yok olmak, çok zor iştir.
Lakin öyle yok olan, böyle çok yükselmiştir.

Yok olmanın bir yolu, (Peki) demektir hemen.
Allah adamlarına, mahvolur hayır diyen.

Karşınızda kâfir de, mürted de olsa bugün,
Yine de, kendinizi görmeyin ondan üstün.

Kibirliyi, ne Allah, ve ne de kullar sever.
Tevazu kimde varsa, onlar çok sevilirler.

Edebin bir tarifi, itiraz etmemektir.
Kendini, hep kusurlu, kabahatli görmektir.

Deyin ki: (Çok kötüdür benim huy ve mizacım.
Herkesin duasına, çok vardır ihtiyacım.)

Bir mümini görünce, düşünün şöyle derhal:
Ben, bunun duasıyla kurtulurum ihtimal.)

Yine bir sohbetinde buyurdu: (Ey insanlar!
Şimdi herkes, sadece dışını süslüyorlar.

Kimde varsa bir makam, mevki ve selahiyet,
Onlara veriyorlar sadece değer, kıymet.

Halbuki bakmaz Allah, kulların mevkiine.
Bakar yalnız onların, kalb ve niyetlerine.

Eshab, Resulullaha gösterip hayâ, edep,
Taş bile koyarlardı bazısı ağzına hep.

Sıkıntının sebebi, bir günaha girmektir.
Çaresi, pişman olup, istiğfar eylemektir.

Allah, günahkârlara vermez muvaffakiyet.
Her başarı, İslam’a uymakla olur elbet.

Hiç bir canlı varlığa, eza etmeyin ki siz,
O da, Hak teâlânın mahlukudur şüphesiz.

Gıda ve ekmek gibi olmalı ki Müslüman,
Hep ihtiyaç duyulur bu şeylere her zaman.

Mümin’in tarifi de şudur ki ey insanlar:
(Elinden ve dilinden, kimseye gelmez zarar.)