Ali Galib-i Vasfi, bir büyük mübarek zat.
Bir gün, ölüm hakkında şöyle etti nasihat:

(Kabir, bu yolculuğun, henüz ilk konağıdır.
Bu kolay geçer ise, sonu daha kolaydır.

Eğer zorluk olursa bir insana kabirde,
Daha çok çetin olur ondan sonrakilerde.

Sonraki konaklardan ilki, (Sur) korkusudur.
Öyle şiddetlidir ki, olunmaz hiç tasavvur.

Sonra, mahşer yerinde durdurulur cümle halk.
Günahlarına göre, herkes olur tere gark.

Güneş, bir mızrak boyu yaklaşır o zamanda.
Bin sene beklenilir o müthiş izdihamda.

Bu vaktin sonunda da, başlar (Hesap) ve (Mizan).
Her işten, ince ince hesap verir her insan.

Burada, korku ile başlar öne eğilir.
Beklerler, haklarında nasıl hüküm verilir?

Sonra, (Sırat köprüsü) ve altında (Cehennem).
Bir an dayanılmayan ateş, acı ve elem.

Sıratta, yedi yerde vardır sual durağı.
Kul hakkında, herkesin çözülür dizi bağı.)

Bir gün de, sohbetinde buyurdu: (Ey insanlar!
Gaflete gelmeyin ki, ani gelen ölüm var.

Allahü teâlânın razı olduğu gibi,
Yaşarsak, ahirette kazanırız tabii.

Neşe ve sıkıntıda, yine halis Müslüman,
Hep İslam’a muvafık yaşamalı her zaman.

Varlıkta ve yoklukta, bir halde olmalıdır.
Hatta yokluk olunca, rahatlık duymalıdır.

Kimsenin ayıbına hiç bakmayıp ayrıca,
Kendi kusurlarını görmelidir yalnızca.

Bir mümini görünce, düşünmeli ki: Benim,
Bunun duasındadır belki de saadetim.

Üzerinde, her kimin az hakkı varsa şayet,
Onun kölesi gibi etmelidir hareket.

Evliya kişilerin, öğrenip hallerini,
Onlar gibi olmaya çalışmalı daimi.

Kimsenin gıybetini yapmamalı katiyen.
Yapanı görünce de, susturmalıdır hemen.

Her zaman emr-i maruf, hem de nehy-i münkeri,
Yapmayı, kendisine yol ve rehber bilmeli.

Muhammed bin Alyana hazretlerine, bir zat,
Gelerek, kendisine bir sual sordu bizzat.

Dedi ki: (Hak teâlâ, bir kuldan razı mıdır?
Bunu anlamak için, bir alamet var mıdır?)

Buyurdu: (O insana, tatlı gelir ibadet.
Günah işlemek ise, çirkin gelir begayet.

En büyük sermayesi, ömrüdür o kişinin.
Ahireti kazanmak, mühimdir onun için.)