Bir gün Hasan Basri’ye, Ömer bin Abdülaziz,
Yazdı ki: (Nedir bana mühim nasihatiniz?

Zira hükümdar oldum bilcümle Müslümana.
Muvaffak olmam için, tavsiyeniz ne bana?)

O da ona yazdı ki: (Ya emir-el müminin!
Çoktur mesuliyeti idare edenlerin.

Şunu bil ki bir sultan, bedende kalb gibidir.
O iyi olur ise, milleti de iyidir.

Bozulur milleti de, bozulursa o sultan.
O halde, sen kendine dikkat eyle her zaman.

Gerçi bugün sultansın, teb'ana hükmedersin.
Lakin bir gün sen dahi, ölüp kabre girersin.

Şimdi hep sevdiklerin yanındadır bu günde.
Lakin yalnız kalırsın, kabire girdiğinde.

Şimdi onlar, sana hep yardım ederler, ancak,
Öyle bir gün gelir ki, hepsi senden kaçacak.

Her ne iş işledinse, gizli açık dünyada,
Hepsi arz edilecek Rabbimize orada.

Zira senin yaptığın en küçük işler bile,
Bir bir kayda geçiyor, melek vasıtasıyle.

Sana yazdıklarımın, ilaçtır her birisi.
Ve lakin kullanmazsan, olmaz hiç faidesi.)

Hasan-ı Basri ona, başka bir mektubunda,
Buyurdu ki: (Bu dünya, elbet biter sonunda.

Süslenmiş gelin gibi cezbeder dünya seni.
Ahmak olan kaptırır, dünyaya kendisini.

Evet, gerçi dünyalık lazımdır her mümine.
Lakin onun sevgisi, girmemeli kalbine.

Zira kalb, nazargah-ı ilahidir aşikâr.
Dünya muhabbetinin, orada ne işi var?

Dünyayı seven kişi, düşer onun ardına.
Ve lakin hiç bir zaman eremez muradına.

Her gün ayrı düşünce, her gün ayrı bir keder.
Ona kim aldanırsa, ömrünü heder eder.

Halbuki dünya benzer, insanın gölgesine.
Yakalamak istesen, o kaçar senden yine.

Sen dünyadan kaçarsan, o gelir hep ardından.
Tecrübe edilmiştir, bu, böyledir her zaman.

Ya Ömer, bu insanlar uyumaktadır, ancak,
Melekül mevt gelince, aniden uyanacak.

Hak teâlâ dünyaya verseydi biraz kıymet,
Vermezdi kâfirlere, dünyadan zerre nimet.

Ya Ömer, Peygamberler, âlimler ve veliler,
Ona aldanmamayı nasihat eylediler.

Zira ahiret için yaratıldı bu insan.
Ve hesap verecektir dünyada yaptığından.

İnsan, sonsuzluk için yaratıldı ya Ömer!
Öyleyse buna göre ahirete değer ver.)