Abdülhakim Arvasi, büyük âlim ve veli.
Sohbeti, insanlara olurdu faideli.

Bir gün, sevdikleriyle bir sohbet esnasında,
Buyurdu ki: (Bu sıhhat, ne nimettir aslında.

Göz, kulak, hele akıl, ne güzel birer ihsan.
Zira şimdi mahrumdur bunlardan nice insan.

Soracak Hak teâlâ, mahşerde bize yarın.
Ki: (Bu azalarını, nerelerde kullandın?

Nerede heba ettin gençliğini, ömrünü?)
Bunlara cevap vermek, çok zordur mahşer günü.

Hadiste buyuruldu: (Hasta olmadan evvel,
Sıhhatin kıymetini bilmelidir mükemmel.)

Bunun gibi, fakirlik gelmeden daha önce,
Zenginliğin kıymeti bilinmeli güzelce.

Bir de ölüm gelmeden, bu ömür ve hayatın,
Kıymetini bilin ki, sorulur size yarın.)

Bir gün de buyurdu ki: (Çalışmak icab eder.
Zira selam vermedi, boş durana o Server.

Çalışan Müslümanı, çok seviyor Rabbimiz.
Bunlar, iki cihanda olurlar üstün, aziz.

Şeytan musallat olur, boş durana muhakkak.
Boş vakit geçireni, hiç sevmez cenâb-ı Hak.

Bu dünya bir gün biter, gaflete gelmeyiniz.
Arkanızdan, süratle geliyor eceliniz.)

Bir gün de buyurdu ki: (Vefasızdır bu dünya.
Sanki hayal gibidir, yahut tatlı bir rüya.

Allah'ın men ettiği ne varsa, hep dünyadır.
Yani dünya, kısaca haram ve mekruhlardır.

Atmak için kalbinden, dünya muhabbetini,
Dinlemek lazım gelir, âlimler sohbetini.

Onların, acıyarak, şefkatle bir bakması,
Siler atar kalblerden karartı, kir ve pası.)

Günah işleyenleri görse idi o eğer,
Derdi ki: (Ya ilahi, bunlara hidayet ver.)

Yine buyururdu ki: (Ahir zaman bu devir.
Kızmak zamanı değil, acımak lazım gelir.

Cehennem şu anda var, azabı da çok çetin.
Günahkâr kimseleri bekliyor yakmak için.

Kurtarmak gayesiyle kulları Cehennemden,
Cömert davranmalıdır, daha önce her şeyden.

Para pul yoksa bile, bir güler yüz, tatlı dil,
Göstermek gerekir ki, bu da fazla zor değil.

Hep güler yüzlü idi kendi de hakikaten.
Ayrıca, şefkatli ve çok cömertti hilkaten.

Sözü tesir ederdi, gönlüne her kişinin.
Zira hep ihlas ile söylerdi Allah için.

Söylediği şeyleri, yapardı kendi önce.
Herkes ibret alırdı, onu böyle görünce.)