Abdurrahman-ı Sani, devrinin evliyası.
Sohbeti, süpürürdü kalbden kiri ve pası.

O bir gün buyurdu ki: (İnsanda nefis vardır.
O, haramla beslenen, güçlü bir canavardır.

Allahü teâlânın düşmanıdır o hatta.
Ve ondan daha ahmak şey yoktur kâinatta.

Siz, düşman aramayın dışarda kendinize.
En büyük düşmanınız, nefistir zira size.

Yaralı kaplan gibi, saldırır hiç durmadan.
Hatta ölene kadar, vazgeçmez bu davadan.

Mühim hususiyeti şudur ki bir de onun,
İster ki, cümle âlem, emrine eğsin boyun.

Lakin bulamayınca, dışarda bu zemini,
Hanıma zulmederek, yapar bu isteğini.

Yani gücü yetmezse başkasını ezmeye,
Bu sefer evde başlar, hanıma zulmetmeye.

Halbuki hiç bir amel, havada kalmaz elbet.
Bir bir kayda geçiyor, her bir iş ve hareket.

Yani her iş, yazılır ya günah, ya da sevap.
Olur karşılığı da, ya mükafat, ya azap.

Eğer helallaşmazsa, çeker acı azabı.
Hanım da sabrederse, alır sabır sevabı.

Onun için her mümin, çıkarken hanesinden,
Helallık almalıdır, her sabah zevcesinden.)

Bir gün de buyurdu ki: (Elbette ölüm vardır.
Ölüm, ruhun bedenden ayrılıp çıkmasıdır.

Öyle şiddetlidir ki can verme acısı hem,
Hiçtir onun yanında, dünyadaki her elem.

Sanki onun içinde bir dikenli çalı var.
Onu tutup, ağzından, kuvvetle çekiyorlar.

Dikenlerin her biri takılmış etrafına,
O yerleri yırtarak, çok elem verir ona.

İşte bu çalıdaki dikenler, sanki aynen,
Bir dünya bağlılığı, sevgisidir esasen.

Para pul, mevki makam, nam ve şöhret, sim-ü zer,
Dünya için olursa, dikendir hepsi birer.

Bunlar, halis niyetle, yani sırf Allah için,
Talep edilirlerse, olmazlar günah, çirkin.

Velakin istenirse, nefse tâbi olarak,
Bu takdirde günah ve zararlıdır muhakkak.

İşte bu bağlantılar, diken olup hep birer,
Ruhunun çıkmasına, mani oluverirler.

Ne kadar çok olursa, onun böyle dikeni,
Ruhu da, o nisbette zor terk eder bedeni.

Dünya bağlılıkları, azaldığı nisbette,
Az olur can acısı, kolay olur mevti de.

Bu türlü bağlılıklar, çok azaldığı zaman,
Olur ruhun çıkması, gayet kolay ve asan.

Ve eğer kurtulursa, bunlardan tamamiyle,
Ruhu çıkıp gider de, haberi olmaz bile.)