İmam-ı Gazali ki, âlim ve veli bir zat.
(Dünya hırsı) hakkında şöyle eder nasihat:

Çok yaşamak hırsının sebepleri ikidir.
Biri dünya sevgisi, öteki cahilliktir.

Birinci şöyledir ki, kim severse dünyayı,
Bu sevgiden ötürü, istemez ayrılmayı.

Ölüp ayrılanları görünce de, bu sefer,
Hiç sevimli bulmayıp, ölümden nefret eder.

Uzaklaştırmak ister ölümü kendisinden.
Hatırlamak istemez, silmek ister zihninden.

Hatırına gelse de ahiret arada bir,
Der ki: (Daha vakit var, o sonra olabilir.)

Yaşı ilerledikçe, der ki o bu sefer de:
(Sabret, ahiret için çalışırsın ilerde.)

Az daha yaşlanınca, der ki: (Henüz çok erken.
Şu işlerimi dahi bitireyim ölmeden.

Çocuklarımı dahi iş sahibi yapayım.
Ve onları, kimseye muhtaç bırakmayayım.

Şu dünya işlerine vereyim de nihayet,
Daha sonra oturup, yaparım hep ibadet.)

Onları da yapınca, der ki: (Kaldı bir işim.
Onu da yapayım da, rahat etsin şu içim.

Zira ben yığamazsam yeterince mal, servet,
Yaptığım ibadetten alamam tad ve lezzet.)

Bitirmeye bakarken lakin o bu işleri,
Bitenlerin yerine, eklenir yenileri.

Ahiret işlerini tehir eder durmadan.
Lakin hiç kurtulamaz düştüğü bu bataktan.

Yarın, öbürgün derken, nihayet ölüm gelir.
Hasret ve üzüntüyle ayrılıp gidiverir.

Ekseri dolduranlar Cehennem içlerini,
Bu tehir edenlerdir ahiret işlerini.

Nitekim Resulullah buyurdu ki: (Ey insan!
Her neyi seversen sev, ayrılacaksın ondan.)

Çok yaşamak arzusu, cahillikten de gelir.
İlmi olmadığından, gençliğine güvenir.

Bilmez ki bu ölenler, değil sırf ihtiyarlar.
Çocukken ve genç yaşta ölen nice insan var.

Çünkü ecel tanımaz genci ve ihtiyarı.
Hatta genç ölenlerin, daha çoktur miktarı.

Sonra o zanneder ki, ölmeden daha önce,
Bir hastalık gelir de, vefat eder öylece.

Halbuki niceleri vardır ki ölenlerden,
Aniden ölmüşlerdir, bir hastalık gelmeden.

Nitekim bir çokları otururken, ayakta,
Yürürken, yemek yerken ölüyor kimi hatta.

O halde ölüm her an, herkese gelebilir.
Ahiret işlerini etmemeli hiç tehir.