Ali Galib-i Vasfi, büyük bir evliya zat.
Can verme konusunda buyurdu ki o bizzat:

(Can verme)nin acısı, şiddetlidir ki öyle,
Başka bütün acılar, hiç kalır ona göre.

Bir kimsenin önünde, yalnız bu olsa şayet,
Dünyada hiçbir şeyden alamaz tad ve lezzet.

Bir kimse düşünse ki, çok zalim, gaddar biri,
Her an için, evinden girebilir içeri.

Hatta vurup, bir şeyle kendisini öldürür.
O kimse, her an için yalnız bunu düşünür.

Hatta o, bu korkuyla rahatça uyuyamaz.
Hem yediği yemekten, hiçbir lezzet alamaz.

Ölüm de, her an için gelebilir herkese.
Çünkü ecel, her şeyden yakındır daha bize.

Ayrıca, can vermenin öyledir ki şiddeti,
Yoktur onun yanında başka şeyin kıymeti.

Yetmiş kılıç darbesi vurulsa da birine,
Can verme acısının yanında hiçtir yine.

Sakin görünürse de can çekişen bir insan,
Tükendiği içindir takati o acıdan.

Çünkü o şiddet ile, çekilir el ve ayak.
Bunun ne olduğunu, tadanlar bilir ancak.

Gitmişti Resulullah bir hastanın yanına.
Gördü ki, ruhu gelip dayanmış boğazına.

Buyurdu: (Ben bilirim bunun ne olduğunu.
Damarları içinden çekiyorlar ruhunu.)

Bir gün de buyurdu ki: (Çok kısadır bu hayat.
En büyük sermayemiz, bu ömrümüzdür fakat.

Yani tam bir imtihan yeridir ki bu âlem,
Burada kazanılır, Cennet ile Cehennem.

Dünyada yaptığımız her işin, ahirette,
Hep karşılıklarını göreceğiz elbette.

Bu dünyada en mesut ve bahtiyar, şu kuldur.
Ahirete yarayan işlerle meşgul olur.

Aklı olan, aldanmaz bu vefasız dünyaya.
Hazırlanır durmadan o sonsuz yolculuğa.

Eğer siz, insanlara çok hizmet ederseniz,
Dünya ve ahirette yükselir dereceniz.

Güler yüz, tatlı dil ve iyi huyla, bu halka,
Bir iyilik yapmaya çalışınız mutlaka.

Kullara hizmet için, varsa bir çalışmamız,
Rıza-i ilahiye, umulur kavuşmamız.

İnsanlara hizmette, çok ecir, sevap vardır.
Zira Peygamberimiz şöyle buyurmaktadır:

(İnsanlar, Rabbimizin iyalidir herbiri.
Çok sever, kullarına iyilik edenleri.)

İslamiyet, kulları sevindirmektir asıl.
İyilik yapmalıdır insanlara velhasıl.)