Ebu Midyen Mağribi, büyük alimlerdendir
Söz ve nasihatları, kalblere hayat verir.

Hadiste buyuruldu: (Bir mümin vefat etse,
Cennetin bir yarısı verilir o kimseye.)

Bu hadisi, bir yerde, ilim talebeleri,
Okudular ise de, anlamadı hiç biri.

Dediler: (Bu hadiste anlatılmak istenen,
Nedir acep, biz bunu anlamadık yakinen.

Mesela iki mümin, şu an ölmüş olsalar.
Cennetin tamamını, onlar mı paylaşırlar?

Bundan böyle anlamak, pek de uygun değildir.
Öyleyse bu hadisin manası peki nedir?

Sadece Ebu Midyen tam cevap verir buna.)
Diyerek, hepsi kalkıp gittiler huzuruna.

Lakin onlar sormadan, buyurdu: (Hoş geldiniz.
O hadis-i şerifi çok mu merak ettiniz?

Orada kastedilen mana-yı asli şudur:
Kul, kendi Cennetinin yarısına kavuşur.

Yani mümin ölüp de, girer girmez kabire,
Bir pencere açılır Cennetinden o yere.

Kabrinden, Cennetini seyre dalar, sevinir.
Oradan sergi gelip, mezarına serilir.

Sonra, güzel kokular yayılır mezarına.
Bu, kavuşmak demektir Cennetin yarısına.

Diğer yarısı dahi, mahşer, hesap ve mizan,
Ve Sırat’ı geçince, edilir ona ihsan.)

Onlar bunu duyunca, hayrette kaldı hepsi.
Artık geri dönmeyip, oldular talebesi.

Evliyadan biri de, şeytanı gördü bir an.
Sordu: (Ebu Midyen’le, nasıldır senin aran?)

Dedi: (Ondan korkarım, herkesten daha fazla.
Zira hiç işletemem bir günah ona asla.

Verecek olsam bile bir vesvese ona ben,
Deryaya bevl etmeye benziyor o da aynen.

Nasıl kirlenmez ise okyanus bir bevl ile,
Onun nurlu kalbi de, kirlenmez işte böyle.

Vesvesem, hiç kalıyor onun kalbi yanında.
Deryada damla gibi, kayboluyor anında.)

Ebu Midyen buyurdu: (İlim, bir ganimettir.
Hiç günah işlememek, hakiki afiyettir.

Sükut eden kurtulur, konuşan ziyan eder.
Zira konuşmak değil, susmaktır asıl hüner.

İnsanlardan bekleyen, bulamaz asla huzur.
Zira o da nihayet, kendi gibi bir kuldur.

Kuldan değil, Allah’tan istemeli ki insan,
O, sonsuz rahmetinden, herkese eder ihsan.

Kim almayı, vermekten görürse daha tatlı,
Bu yolda bulunmaya, olamaz liyakatlı.

Fakirliğin, bir nuru vardır ki kendine has,
Gizlendikçe durur hep, açıklayınca kalmaz.

Veli tanınan biri, terk etse bir edebi,
Ondan kaçmalıdır ki, zarar verir sohbeti.

Az da olsa, nefsine uyarsa biri şayet,
O, nefsine esirdir, değildir hür ve serbest.

Dinin emrine uymak, tam huzuru bulmaktır.
Dinden yüz çevirmekse, ateşle oynamaktır.)