Abdullah bin Mübarek, büyük İslam âlimi.
Dine, İslamiyet’e hizmet etti daimi.

Bir gün, bir a’ma gelip eyledi ki şöyle arz:
(Bana dua edin de, bir gözüm görsün biraz.)

(Peki) deyip, Rabbine dua etti o anda.
Her iki gözü dahi, açıldı o arada.

Merv şehrinde, yıllarca okuttu fıkıh, hadis.
Nice fasık kimseler, yanında oldu aziz.

Kötü huylu bir kimse, dersine geliyordu.
Lakin bir gün ayrılıp, bir daha gelmez oldu.

Öğrenip, çok üzüldü onun bu gidişine.
Niçin üzüldüğünü, sordular kendisine.

Buyurdu: (O zavallı ayrılıp gitti bizden.
Lakin kötü huyları, gitmedi kendisinden.

Az daha kalsa idi yanımızda o kişi,
Kötü huyları gidip, temizlenirdi içi.)

Abdullah bin Mübarek, takva ehli bir zattı.
En ufak günahı da işlemekten uzaktı.

Şöyle ki, bir sefere çıkmıştı o zamanda.
Sonra, dinlenmek için, konakladı bir handa.

Attan inip, içerde kılıyorken o namaz,
Birinin otlağından, ot yedi atı biraz.

Onun, bu hadiseden olunca malumatı,
Otlağın sahibine, hibe etti o atı.

Devam edip giderken, gördü ölmüş bir merkep.
Yanında, ayak üzre ağlardı bir kimse hep.

O kimsenin haline acıyıp durdu derhal.
Niçin ağladığını, yaklaşıp etti sual.

O dedi: (Ben fakirim, kalabalık iyalim.
Bu hayvan da ölünce, n'olacak benim halim?)

Buyurdu ki: (Öyleyse, bu hayvanı bana sat.)
Sonra, beşyüz dirhemi verip aldı o saat.

Fakir, gece rüyada gördü mahşer yerini.
Hem Cennette gezerken gördü o merkebini.

İnci ve yakutlarla süslenmiş geziyordu.
Bir melek, (Bu kiminse, ona müjde!) diyordu.

Fakir, ona yaklaşıp arz etti ki: (Ey melek!
Bu benim merkebimdi, sattım öldü diyerek.)

Dedi: (Senindi fakat, ağladın öldüğünde.
Şimdi başkasınındır, bak ne yazar önünde?)

(Bu binek, Abdullah bin Mübarek'e aittir.)
Yazısını okuyup, üzüldü gayet fakir.

Uykudan uyanınca, başladı ağlamaya.
Dedi: (Yazıklar olsun benim gibi adama.)

Beşyüz dirhemi alıp, İmam'a gitti derhal.
Dedi ki: (Ben vazgeçtim, şu paranı geri al.)

Buyurdu ki: (Bu gece gördüğün rüya için,
Üzülüp, dün yaptığın satıştan vaz mı geçtin?

Ben de vazgeçtim lakin, sende kalsın o para.
Demek, sabır lazımmış kaza ve belalara.)