Yusuf Mahdum adında vardı ki bir evliya,
Duaları, müstecab olurdu ekseriya.

Bir kimse de vardı ki, bu zata hizmet eden,
Adı Mehmet Dede’ydi, çocuğu olmazdı hem.

Buna, hanımı ile pek çok üzülürlerdi.
(Hak teâlâ, bize de çocuk verse) derlerdi.

Bir gün bu Mehmet Dede, bu zatın huzuruna,
Gelerek, bu derdini arz etti şöyle ona:

(Efendim, otuz yıldır bu evde hizmetteyim.
Çocuğumuz olmuyor, bundan üzüntüdeyim.

Dua edin, Rabbimiz, bir oğul versin bize.
Ölürsem, oğlum baksın sizin hizmetinize.)

O an yağmur yağardı, buyurdular ki ona:
(Bir bardak yağmur suyu doldur da getir bana.)

O suya, fatiha-i şerife okuyarak,
Buyurdu ki: (Her şeye, bu, şifadır muhakkak

Zira fatiha ile, çok kapılar açılır.
Çok insanlar, bununla muradına ulaşır.

Sizler dahi bu sudan, üçer yudum alınız.
İnşallah hasıl olur sizin de muradınız.)

Hocasının emriyle içince o suları,
Çok geçmeden, onların oldu bir oğulları.

Velakin a’ma idi, bu çocuk doğduğunda.
Getirip arz eyledi, hocasına bunu da.

Hazret-i Yusuf Mahdum, buyurdu ki: (Ey Mehmet!
Bu, benim evladımdır, üzülme, biraz sabret.

Bu çocuk büyüdükte, Allah'ın izni ile,
Veli olup, herkesi irşad eder ilmiyle.)

Daha sonra alarak çocuğu kucağına,
Ezan okuyuverdi, onun sağ kulağına.

Sol kulağına dahi, okuyunca ikamet,
Babası, birdenbire sevinip etti hayret.

Zira o, kucağında çocuğa okur iken,
Çocuğun iki gözü açılmış idi birden.

Hakikaten bu çocuk, büyüyüp daha sonra,
Kâmil bir veli olup, feyz saçtı insanlara.

Bu zat buyuruyor ki: (Bir veliye muhabbet,
Var ise, o veliden, akar feyiz ve hikmet.

Onların kitabını, severek okuyan da,
O velinin feyzinden, nasiplenir o anda.

Hiç kitap okumadan, geçer ise bir ömür,
Bulunmaz mahşer günü bir bahane ve özür.

Haberim yoktu demek, insanı kurtaramaz,
Bilmiyordum demek de, geçerli özür olmaz.

Çünkü ilk vazifemiz, her şeyden daha evvel,
Dinin emirlerini öğrenmektir mükemmel.

Bir insan, Rehberine, tam teslim olsa eğer,
Akar ona sel gibi, o nur ile feyizler.

Teslim olmak dinidir nitekim İslamiyet.
Yani peki demeli, rehbere kişi elbet.)