Ali ibni Şihab ki, evlad-ı Resuldendir.
Hem o devrin, en büyük din âlimlerindendir.

Geçirirdi vaktini, hizmet ve ibadetle.
Vakar sahibi olup, heybetliydi gayetle.

Boş duran insanları görse idi o eğer,
Derdi ki: (Ey insanlar, çok kısadır ömürler.

Boşa geçirmeyin ki vaktinizi siz şu an,
Yoksa, mahşer gününde olursunuz çok pişman.)

Sülale-i Resulden olduğu halde bile,
Derdi: (Doğru değildir, öğünmek nesebiyle.

İnsana şeref veren, ilim ve edebidir.
Bir de ameli olup, neseb ve mal değildir.

Bilal-i Habeşiyle hem Selman-ı Farisi,
İman etmeden önce, köle idi ikisi.

Lakin Resulullahın, bir an durup yanında,
Manevi sultanlığa yükseldiler anında.)

Derdi ki: (Mühim olan, değildir çok ibadet.
Günahlardan sakınmak, mühimdir daha elbet.

Hak teâlâ indinde, kıymetli olmak için,
Haramlardan kaçması lazımdır her kişinin.)

Ömrünün sonlarında, hacca gitti bir kere.
Dönüp, hiç dinlenmeden başladı hizmetlere.

Dediler ki: (Efendim, uzak yoldan geldiniz.
Hiç olmazsa birkaç gün evde dinlenseydiniz.)

Buyurdu: (Dinlenmeye gelmedik bu dünyaya.
Bizlere, çalışmayı emretti Hak teâlâ.

Vakit, keskin bir kılıç gibidir ey insanlar!
İyi kullanılırsa, insana fayda sağlar.)

Hac'dan sonra, çoğaldı, ağlaması ve hüznü.
Gözünden akan yaşlar, ıslatırdı yüzünü.

Hayatından bahsedip önceki velilerin,
Sonra, bir nefes aldı çok hüzünlü ve derin.

Dedi: (Onlar gittiler, atlı kafilelerle.
Biz onları izleriz, topal bir merkeb ile.

Biz takib ediyoruz o büyüklerimizi.
Onların yollarından, ayırma ya Rab bizi.)

Oğlu naklediyor ki: Babam Ali bin Şihab,
Derdi ki: (Hep helalden yememiz eder icab.

Helalle beslenirse bir beden tam olarak,
Ölürse, o bedeni çürütemez bu toprak.)

Buna, bazı kimseler itiraz ederlerdi.
(Peygamber ve Sıddıklar, hiç çürümez) derlerdi.

Babamın vefatından, geçince yirmi sene,
Halk içinde, bu mevzu gündeme geldi yine.

Bunun doğruluğunu görmek için aşikâr,
Babamın mezarını, bir gün gidip açtılar.

Hiç çürümemiş görüp, düştüler bir hayrete,
O zaman inandılar bu açık hakikate.