İmam-ı Rabbani’nin, Mektubat kitabında,
Şöyle buyurmaktadır (buğd-u fillah) hakkında:

(Dünya ve ahirette saadete kavuşmak,
Allah’ın Habibine uymakla olur ancak.

Çünkü Odur kulların en üstün ve iyisi.
Ve Odur ahiret ve dünyanın efendisi.

Onun izinde giden, bulur rahat ve huzur.
Ona uyan, muhakkak saadete kavuşur.

Ona uymak demek de, yoluna sarılmaktır.
Küfür ve kâfirliği, pis, aşağı tutmaktır.

Çünkü (İslam) ve (küfür), zıttır birbirlerine.
Bir yerde biri varsa, yer olmaz diğerine.

Birine kıymet vermek, yermektir ötekini.
Birini kötülemek, övmektir diğerini.

Dine, Müslümanlara saldırırsa kâfirler,
Hiç taviz verilmeyip, sert çıkmak icab eder.

Saldırgan kâfirlere, verilirse az kıymet,
Aşağılamak olur İslam’ı bu hareket.

İslam düşmanlarından, dine saldıranlardan,
Köpekten kaçar gibi, kaçar elbet Müslüman.

Çünkü bilir onları pis, aşağı ve alçak.
Mecbur kaldığı zaman, onlara gider ancak.

İşini yapmak için, giderse de yanına,
Yine kıymet verecek bir kelam etmez ona.

Zehirli sözlerini işitmekten kurtulur.
Cehennemlik yüzünü görmekten halas olur.

Çünkü onlar, düşmandır Allah ve Resulüne.
Dünyalık bir iş için, gitmez onun önüne.

Bu din düşmanlarına yakınlık, bunun için,
Manevi bir cinayet ve suç olur pek çirkin.

Onlara, az da olsa yaklaşmak, bu sebepten,
İnsanı, felakete sürükler çünkü hepten.

Onlarla görüşmenin, şudur ki felaketi,
Onların arasında yapamaz ibadeti.

Yapmak istese bile, utanır da onlardan,
Terk eder günden güne, hiç farkında olmadan.

Hatta bu kâfirlerle edince arkadaşlık,
Git gide o da bir gün, olur asi ve fasık.

O din düşmanlarının yanında dura dura,
Kararır temiz ruhu, hasret kalır huzura.

Onların zulmetiyle, bozulup azar azar,
İmanını kaybedip, mâzallah küfre kayar.

O, hâlâ kendisine, der ki (ben Müslümanım).
Lakin küfür içine batmıştır adım adım.

Şehadeti söyleyip, kılsa da namazını,
İmanı bozulmuştur, göremez faydasını.

Kim böyle kâfirleri, edinirse arkadaş,
Küfür bataklığında boğulur yavaş yavaş.