Büyük âlim İmam-ı Rabbani hazretleri,
Pek çok faideliydi öğüt nasihatleri.

Şerefeddin Hüseyn’e yazdığı mektubunda,
Buyurdu: (Ölüm vardır bu hayatın sonunda.

Ey oğlum iyi bil ki, bu ömür çok kısadır.
Bu da, büyük ganimet ve çok büyük fırsattır.

Bu kıymetli zamanı, faidesiz şeylere,
Harc etmemelidir ki, tükenmesin boş yere.

Allahü teâlânın beğendiği şeyleri,
Yapmak ile geçirmek, olur çok faideli.

Beş vakit farz namazı, hiç gevşeklik etmeden,
Cemaatle kılmalı, biraz geciktirmeden.

Tadil-i erkan ile kılınırsa hem eğer,
Hak teâlâ indinde, bulur kıymet ve değer.

Teheccüd namazı da, ihmal edilmemeli.
Seher vakitlerinde çok istiğfar etmeli.

Lezzet almamalıdır, nefse tâbi olmaktan.
Ve çok sakınmalıdır, dünyaya sarılmaktan.

Ölümü hatırlayıp, ahirete dönmeli.
O günün dehşetini düşünüp titremeli.

Dünya işleri ile, zaruret kadar ancak,
Uğraşıp, ahirete lazımdır çok çalışmak.

Sözün özü, bu gönül, Allah’tan gayrisine,
Tutulmaktan kurtulup, dönmeli Sahibine.

Ve yine Müslümanın, beden ve her a’zası,
Hep dine uymalı ki, budur işin esası.

Dünya, zıll-i zaildir, yani gölge gibidir.
Kim ona güvenirse, o, pişman ve nadimdir.

O, seninle kalsa da, kalmazsın sen onunla.
Ne kadar sarılsan da, ayrılırsın sonunda.

Öyle ise, çıkmadan bu yalancı faniden,
Onun muhabbetini çıkarmalı kalbinden.

Dünya lezzetlerine aldanmazsa kim eğer,
Cennet nimetlerine kavuşur, rahat eder.

Ve her kim, ahirete verirse fazla önem,
Olur iki cihanda, çok aziz ve muhterem.

Dünyanın aslı harap, seraptır şerbetleri.
Nimetleri zehirli ve sahtedir zevkleri.

Bedenleri yıpratır, emelleri arttırır.
Ona aldananları, yollarından saptırır.

Onu kovalayandan, kaçar o daha fazla.
Öyle ki, onu kimse yakalayamaz asla.

Halbuki her kim ondan, yüz çevirir ve kaçar,
Bu sefer, o onları ardlarından kovalar.

Dünya düşkünlerine, inanılmaz çok defa.
Çünkü o kimselerde, bulunmaz asla vefa.

Fani olanı verip, alırsan ebediyi,
Bu, olur senin için faideli ve iyi.

Kendini bilen kişi, düşkün olmaz dünyaya.
Zira iyi bilir ki, bir hayaldir o güya.

Şakiler, bu dünyaya sarılsa da ruz-ü şeb,
Lakin baki olana sarılır iyiler hep.

Mümin, bedeni ile dünyada olsa bile,
Ahireti düşünür ruhu ve kalbi ile.