Ebül Hasen Şazili, bir üstad bulmak için,
Memleketi Tunus’tan, Irak’a gitti ilkin.

Orada Ebül Feth-i Vasıti adında bir,
Veliden, istifade etti çok dine dair.

O ise, zamanının en büyük âlimini,
Aramakta idi ki, tenvir etsin kalbini.

Aradığım o âlim, belki budur diyerek,
Onun sohbetlerinden, alıyordu büyük zevk.

Bir gün Feth-i Vasıti, ona bakıp bir ara,
Buyurdu ki: (Sen onu, arama buralarda.

Aradığın o âlim, kendi diyarındadır.
Memleketine dön ki, o kişi oradadır.)

Bu ikaz üzerine, Tunus’a döndü yine.
Ve orada kavuştu o hakiki pirine.

Şerif Ebu Muhammed Abdüsselam adında,
Bir büyük veli olup, yaşardı mağarada.

Ebül Hasen, o dağın altındaki çeşmeden,
Gusl edip, bin şevk ile tırmandı dağa hemen.

O da, Ebül Hasen’in gelmekte olduğunu,
Anlayıp, dışarıda istikbal etti onu.

İsmiyle hitab edip ve bir bir nesebini,
Resulullaha kadar, saydı bütün hepsini.

Ve ona buyurdu ki: (Ya Ali Ebül Hasen!
İlim ve amelinden soyunup şu anda sen,

Tam bir ihtiyaç ile, boşalıp geldin bize.
Ve kazandın hepsini, bizde ne vardı ise.)

O veli, kendisine deyince bu sözleri,
O an Ebül Hasen’in, açıldı kalb gözleri.

O andan itibaren, ona çok etti hizmet.
O dahi kendisine, şöyle etti vasiyet:

(Ey oğlum, birincisi şudur ki nasihatın,
Rabbini unutup da, gaflete dalma sakın.

Bütün uzuvlarınla, tam uy İslamiyet’e.
Her günahtan kaçarak, sarıl farz ve sünnete.

İslam’ın tek emrine edersen muhalefet,
İstidrac olur sende, görülse de keramet.

Harikanın büyüğü, dine mutabaattır.
Yani her bir işini, İslam’a uydurmaktır.

Velilerden olmayı edersen eğer talep,
Her işinde, İslam’a tâbi ol, dine uy hep.

Eğer başkalarına yaparsan bir nasihat,
Dine uymalarını tembih et sen de bizzat.

Çünkü budur hakiki üstünlük ve itibar.
Dine muhalif olan bir amel neye yarar?)

Ebül Hasen Şazili, bu zatın hizmetinde,
Bir kâmil-i mükemmil oldu neticesinde.

İnsanlar, dört bir yandan, demeyip uzak yakın,
Bu zatın huzuruna koştular akın akın.