Osmanlı Padişahı, Sultan ikinci Murad,
Almıştı bir zamanlar, çok kıymetli, cins bir at.

Lakin çok huysuz olup, salih kimseler hariç,
Yanına, bir kimseyi yaklaştırmıyordu hiç.

Bir gün Emir Sultan’a gelerek Sultan Murad,
Dedi ki: (Sizin için bir at aldık biz, fakat,

Yanına yaklaşmaya kimsenin yok takatı.
Birini verseniz de, getirse size atı.)

Bunu, Emir Sultan’a dediğinde o saat,
İşitti talebeden Hacı Baba denen zat.

Kalbinden geçirdi ki: Ah, keşke bu fırsatı,
Hocam bana verse de, ben getirsem o atı.

Yaparım her gün onun tımarını güzelce.
Alırım üstadımın duasını böylece.

O talebe, bunları düşünür idi ki tam,
Emir, ona dönerek dedi: (Ey hacı Babam!

Git o ata söyle ki: Şimdi senin sahibin,
Emrine, titizlikle tam mutidir Rabbinin.

Sen dahi, sahibine tam itaat ederek,
Muti olacak mısın, bu huyu terk ederek?)

O böyle söyleyince, (Evet) der gibi o an,
Başını, tam üç defa önüne eğdi hayvan.

Gelip, Emir Sultan'a arz ettiğinde bunu,
Buyurdu ki: (Terk etti o serkeşlik huyunu.

Sen şimdi hiç korkmadan, var o atın yanına.
Buraya getirerek, bak her gün tımarına.)

Getirdi o hayvanı, o Emir Buhari’ye.
Emir, ona binerek gidiyordu camiye.

Hacı Baba, o atla çarşıya gidiyordu.
Ve bir yere bırakıp, işini görüyordu.

At, yanına yaklaşan bir kısım adamları,
Görünce, huysuzlaşıp, kovalardı onları.

İnsanlar, bu durumu çok merak etti fakat,
Derlerdi ki: Kimlere saldırır acep bu at?

Bunu araştırdılar, gördüler ki velhasıl,
Bid’at sahiplerine saldırıyor o asıl.

İtikadı bozuk bir kimse gelse yanına,
Derhal huysuzlaşarak, saldırıyordu ona.

Velakin ehl-i sünnet itikadında olan,
Birisi geçse idi, sakinleşirdi o an.

Hatta hayvan, yüzünü, o zata çevirirdi.
Başını öne eğip, sanki selam verirdi.

Bu hali, o kadar çok meşhur idi ki hatta,
Derlerdi ki: (Manevi bir haller var bu atta.)

Kim doğru imanlıdır ve kimdir ehl-i bid’at?
Davranışları ile, ayırıyordu bu at.

Bu yüzden, bid’at ehli olan çoğu insanlar,
O atın yakınından geçemezlerdi zinhar.