Mahşer günü insanlar, Resullere müracaat,
Ederek, her birinden isterler bir şefaat.

Lakin havale eder her biri, diğerine.
En son Habibullaha gelirler onlar yine.

Peygamber efendimiz, buyurur: (Ey cemaat!
Rabbim izin verirse, ben ederim şefaat.)

Sonra kalkıp, izzetle Arş-ı a’laya varır.
Orada, (bin sene)lik bir secdeye kapanır.

Rabbini, bir mükemmel eder ki hamd ve sena,
Bu, nasip olmamıştır Ondan gayri insana.

O an, ehl-i mahşerin pek fenadır halleri.
Anlatmak mümkün olmaz çekilen zahmetleri.

Çoklarının dünyada sarıldıkları mallar,
O gün, boyunlarında birer halka olurlar.

Kim deve zekatını vermemiş idi ise,
Boynuna, bir deveyi yüklenmiştir o kimse.

Ve her kim vermemişse, tarlasının uşrunu,
Yüklenir o da o gün o yerin mahsulünü.

Yüklendikleri şeyler, öyle ağırlaşır ki,
Boyunları üstünde (büyük dağ) olur sanki.

Onların feryatları öyle artar ki hatta,
Sanki (gök gürlemesi) gibi olur adeta.

(Vâ veylâ! Vâ sebûrâ!) diye feryat ederler.
Onların figanına, dayanmaz yer ve gökler.

Ticaret eşyasıyle, altın ve gümüşün de,
Zekatını vermeyen, çok pişmandır o günde.

Zira zekatlarını vermediği o mallar,
Koca bir yılan olup, boynuna dolanırlar.

Değirmen taşı gibi ağırlık, zahmet verir.
O kimse feryat edip, bağırır ki: (Bu nedir?)

Melekler cevap verip, derler ki: (Bu, dünyada,
Zekat vermediğiniz mallardan oldu peyda.)

Bazıları vardır ki, avret mahallerinden,
Kan, cerahat ve irin akar mütemadiyen.

Tahammülü imkansız pis kokuları vardır.
Bunlar da, zina yapan erkek ve kadınlardır.

Bir kısmının dilleri, sarkmış göğüslerine.
İftira edenlerdir bunlar da birbirine.

Bazısının da karnı, yüksek dağlar gibidir,
Bunlar da, faiz ile mal alıp verenlerdir.

Peygamber efendimiz, secdedeyken, bir anda,
Rabbimiz, Habibine eder şöyle bir nida:

(Ya Muhammed, başını kaldır da şefaat et.
İste muradını ki, edeyim ben icabet.)

Resulullah, başını secdeden kaldırarak,
Allahü teâlâya arz eder yalvararak.

Ve der ki: (Ya ilahi, kulların arasından,
İyi ve kötüleri ayırt et ki bu zaman,

Rezil rüsvay oldular günahıyle her biri.
Ve artık bu azaba yoktur tahammülleri.)

Şefaat muradını böyle arz ettiğinde,
Derhal kabul edilir Hak teâlâ indinde.

Cennetin gelmesini emreder cenâb-ı Hak.
Gelir her ziynetiyle ziynetlenmiş olarak.