Ahmed-i Bedevi’nin mübarek türbesinde,
Mevlid okutulurdu, her yıl doğum gününde.

O devirde yaşayan evliyadan bir veli,
Düşündü o seneki mevlide gitmemeyi.

Lakin hemen o gece, yatınca o veli zat,
Ahmed-i Bedevi’yi rüyada gördü bizzat.

Seyyid Ahmed, bu zata buyurdu ki: (Ey kimse!
Gelmek istemez misin bizim mevlidimize?

Halbuki Resulullah, hem de Eshab-ı kiram,
Katılır bu mevlide, Peygamberan-ı izam.

Böyle bir cemiyete katılmaktan ey oğlum!
Niçin kaçınıyorsun, bunu anlamıyorum?)

O sabah, uykusundan uyanan bu veli de,
O gün yola çıkarak, yetişti bu mevlide.

İmam-ı Şarani de buyurdu ki şöylece:
Bu mevlid cemiyeti gününden bir gün önce.

Ahmed-i Bedevi’yi rüyada görmüş idim.
Bana hitab ederek, buyurdu ki: (Kardeşim!

Bu sene gelirseniz bizim mevlidimize,
Meluhiye yemeği ikram ederiz size.)

Uyanıp, mevlid için yola çıktım o sabah.
Yetiştim zamanında o gün elhamdülillah.

Nerede geçirdimse o gün misafirliği,
Çıkarttılar bana hep, meluhiye yemeği.

Ben sorup öğrendim ki, meğerse o büyük zat,
Rüyada tembih etmiş onlara bunu bizzat.

Yine bildirildi ki İmam-ı Şarani’den:
Bir kimse dönüyordu, bir ticari seferden.

Çok kıymetli mallarla dönmekte olduğunu,
Öğrenip, haramiler kesti birden yolunu.

Çaresizlik içinde, etti ki şöyle nida:
(Ya Seyyid-i Bedevi, yetiş bana imdada!)

Henüz istemişti ki ondan böyle bir imdat,
Beyaz at üzerinde, göründü nurlu bir zat.

Ahmed-i Bedevi’nin kendisiydi o gelen.
Bir anda haydutları kaçırttı o bölgeden.

Yine bir Müslümanın, vardı ki bir kardeşi,
Bir zaman, merkebini kaybetmişti bu kişi.

Çok aradı ise de, bulamadı o fakat.
Ahmed-i Bedevi’den istedi sonra imdat.

Çaresiz gitti onun mübarek türbesine.
Derdini, şu şekilde arz etti kendisine:

(Ey efendim, buraya gelmedikçe merkebim,
Ahd olsun ki, buradan gitmeye yok niyetim.)

Vesile eder etmez Hakkın bu velisini,
Duydu kapı önünde merkebinin sesini.

Bulmuştu hayvanını onun himmeti ile.
Sevinip gitti eve oradan merkebiyle.