Esseyyid Ebül Vefa, Buhara’ya giderek,
Zahiri ilimleri, tahsil etti tek be tek.

Oradan, hocasının yanına döndü tekrar.
Şenbeki hazretleri, eyledi çok itibar.

Kendi talebesine, verince böyle kıymet,
Orada bulunanlar, şaşırıp etti hayret.

Üstadı, fark edince halkın bu hayretini,
İstedi ki, onlar da bilsinler kıymetini.

Düşünüp, bir ziyafet tertib etti millete.
Ve çağırdı herkesi, bu büyük ziyafete.

Çünkü Ebül Vefa’yı, kimse tanımıyordu.
Onu, bu insanlara tanıtmak istiyordu.

Diclenin kenarında olmuştu bu ziyafet.
Buna, yüzlerce insan eylemişti icabet.

Şenbeki hazretleri, yemek yendikten sonra,
Şöyle hitab eyledi toplanan insanlara:

Buyurdu: (Ey insanlar, düşünün, ibret alın.
Bugün, öyle kulları var ki Hak teâlânın,

Bıraksa hırkasını, şu suyun üzerine,
Ne batar, ne ıslanır, durur aynı yerinde.)

Sonra da, attı suya hırkasını çıkarıp.
Durdu su üzerinde, ne ıslanıp, ne batıp.

Sonra suda yürüyüp, hırkaya vardı bizzat.
Namaz kıldı hırkanın üstünde iki rekat.

Kalktı ve hırkasını silkeledi bu defa.
Hırkadan, su yerine toz saçıldı etrafa.

Hazret-i Şenbeki’yi tanıyordu insanlar.
Onun için, bunlara, fazla şaşırmadılar.

Lakin Ebül Vefa’yı hiç tanımıyorlardı.
Onu tanıtmak idi, onun asıl muradı.

Şenbeki hazretleri, o binlerce insana,
Onu, şu sözleriyle eyledi meth-ü sena.

(Talebeye, saadet, üstadından verilir.
Benim saadetimse, Ebül Vefa’dan gelir.)

Esseyyid Ebül Vefa, didinip senelerce,
İnsanları, Hak yola çağırdı gündüz gece.

Buyurdu: (Ey insanlar, az yiyin, az uyuyun.
Seher vakitlerinde, bilhassa agah olun.

Çok yemek, insanları uyuşuk, tembel yapar.
Bildiğini unutup, Allah’tan gafil yaşar.

Sizi, nerde olsanız Allah görür elbette.
Öyleyse yaklaşmayın günaha katiyetle.

Dünya, gölge gibidir, vermeyin ona kıymet.
Ona gönül kaptıran, pişman olur akıbet.

Ne ki uzaklaştırır sizi Hak teâlâdan,
İşte o, dünyadır ki, kaçın onun yanından.

Unutturmuyor ise, bir şey size Allah’ı,
Ona dünya denilmez, çok fazla olsa dahi.)