Seyyid Ebül Vefa’nın bir talebesi vardı.
Bu kişi, üstadına sık sık şunu sorardı:

(Talebenin hocaya, hocanın talebeye,
Karşı vazifeleri, acaba nedir?) diye.

O da buyururdu ki: (Evladım, sen bu şeyi,
Yaşamak suretiyle anlarsın daha iyi.)

İşte bu, bir iş için girmişti ki huzura,
Buyurdu ki: (Evladım, sen hemen git Mısır’a.

Bir kimse, benim için bin dinar etmiş nezir.
Gidip o bin dinarı, ondan al, bana getir.)

Hocasının emrine, hemen (Peki) diyerek,
Çıktı yola, hiçbir şey sual eylemeyerek.

Mısır’a varır varmaz, gördü onu birisi.
Dedi: (Ebül Vefa’yı, tanır mısın ey kişi?)

(Üstadımdır) deyince, dedi ki: (Bak kardeşim,
Benim, halledilecek var idi zor bir işim.

Seyyid Ebül Vefa’nın himmetiyle nihayet,
Halloldu o meselem, kolayca hem de gayet.

Bin dinar nezr etmiştim Ebül Vefa ismine.
Lütfen al, bunu götür, teslim et kendisine.)

Bin dinarı alarak, geriye döner iken,
Bir yerde, gayet güzel bir kadın gördü birden.

Ve baktı uzun uzun, aldanarak nefsine.
Kadın, haber gönderdi biriyle kendisine.

Dedi: (Bana kavuşmak isterse eğer nefsin,
Cebine, bin dinarı koyup da gelmelisin.)

Geceleyin ikisi, buluştular nihayet.
Yemeklerini yiyip, ederlerken muhabbet,

O sırada gaibten, (bir el) peydah oldu ve,
İkisi de, korkudan bayılıp düştü yere.

Vakta ki kendisine gelir gelmez o hemen,
Hızla çıktı dışarı, hiçbir şey söylemeden.

Kadın da, arkasından koşturup etti sual.
Dedi ki: (Gördüğümüz ne idi, nedir bu hal?)

(O, hocamın eliydi) diyerek o kadına,
Gidip, hemen katıldı köyünün kervanına.

Kadın da, terk ederek cümle mal-ü mülkünü,
Gelip, aynı kervanla, o da gitti o günü.

Ebül Vefa, onlara, birisiyle bir haber,
Gönderdi ki: (Gelsinler her ikisi beraber.)

Onlar, korku içinde, içeriye girince,
Buyurdu ki: (Evladım, yaklaş bana iyice.

Hani sen, zaman zaman bana bir şey sorardın.
İşte bu seyahatte, ona bir cevap aldın.)

Kadın da, o mübarek evliyayı görerek,
Çok saliha bir hatun oldu tövbe ederek.

Onların bu halini, görünce Ebül Vefa,
Nikahlarını kıyıp, evlendirdi bu defa.