Sevgili Peygamberimiz “sallallahü aleyhi ve sellem”, bir gün mescid-i şerifte eshabiyle sohbet ediyordu.

Az sonra Cebrail aleyhisselam geldi.
Bir haber getirmişti Efendimize.

Selam verip arzetti:
- Ya Resulallah! Ebu Bekir, bu sabah bir ibadet yaptı ki, yetmiş yıllık ibadete bedeldir.

Efendimiz bir şey buyurmadılar.
Bilal-i Habeşiyi çağırıp;
- Ebu Bekir’i çağır, gelsin buyurdular.

Hazret-i Bilal;
- Baş üstüne ya Resulallah dedi.
Ve koşup çaldı kapıyı.

Hazret-i Ebu Bekir çıktı kapıya:
- Buyur ya Bilal!

- Efendimiz seni çağırıyor ya Eba Bekir.
- Peki, hemen geliyorum.

Acele giyinip çıktı evden.
Az sonra mescitteydi.
Selam verip oturdu karşılarına.

Efendimiz sordular:
- Nasılsın ya Eba Bekir?
- Elhamdülillah ya Resulallah.

- Evde ne yapıyordun?
- Bir şey yapmıyordum.

- Bir ibadet yapmıyor muydun?
- Hayır ya Resulallah.

- Bir hayır, hasenat?
- Yok, hayır.

- Peki, kalbinden bir şey geçirdin mi?

Hazret-i Ebu Bekir biraz düşünüp arzetti:
- Evet ya Resulallah, Cenneti ve Cehennemi, Allahü teâlânın her ikisini de insanla dolduracağını geçirdim kalbimden.

Efendimiz sordular:
- Başka ne düşündün ya Eba Bekir?

- Cehennemin büyüklüğünü ve şiddetini düşündüm ya Resulallah. Burada yanacak olan insanların halini tefekkür edip titredim ve bir temennide bulundum.

- Ne temenni ettin?
- Ya Rabbi! dedim, ahirette benim vücudumu öyle büyük yap ki, Cehennemi yalnız ben doldurayım. Başka kimseye yer kalmasın. Böylece senin takdirin de yerine gelmiş olur ve bütün insanlar Cehennemden kurtulur böylece.

Efendimiz sordular:
- Neden böyle istedin ya Eba Bekir?

- Çünkü kimsenin yanmasını istemiyorum ya Resulallah. Ben yanayım, ama kimse yanmasın. Bunu istedim Rabbimden

Peygamber efendimiz aleyhisselam çok memnun olmuşlardı.
Dua buyurdular kendisine.