Seyyidet Nefise “rahmetullahi aleyha” hazretleri, takvası meşhur, duası makbul, mübarek bir hanımdı.

Hangi hastaya dua etse, hasta derhal şifa bulurdu.

Bir gün İmam-ı Şafii hazretleri hasta oldu.
İyi olması uzayınca, bir talebesini ona gönderip;
- Seyyidet Nefise’ye git de şifa için dua iste! buyurdu.

Talebe;
- Peki efendim, dedi.

Ve gidip çaldı kapıyı.
Kapı açılınca, arzetti:
- Efendim, hocam şu anda çok hasta. Şifa için sizden dua istirham ediyor.

Seyyidet Nefise hazretleri, kaldırdı ellerini.
- Allahü teâlâ hocana hayırlı şifalar versin diye dua etti.

Talebe döndüğünde, hocası iyileşmişti.


Allah rahmet eylesin

Aradan bir müddet geçmişti ki, İmam tekrar hastalandı.

Yine bir talebesine;
- Seyyidet Nefise’ye git de, şifa için dua iste buyurdu.

Talebe;
- Baş üstüne efendim, dedi.

Ve gidip çaldı kapıyı.
Kapı açılınca, arzetti:
- Efendim, hocam şifa için sizden dua istiyor.

Mübarek hanım az tefekkür ettikten sonra ellerini açıp;
- Allahü teâlâ, hocana rahmet eylesin dedi.

Talebe şaşkın vaziyette geri döndüğünde, hocasının hastalığını artmış gördü.

Hazret-i İmam sordu:
- Dua istedin mi evladım?
- Evet efendim.

- Ne dedi?
- Allah hocana rahmet eylesin, dedi.

Hazret-i İmam, duadaki inceliği anlayıp;
- Vefat edeceğimi haber vermiş, diye mırıldandı.

Ve derhal vasiyetini yapıp;
- Ölürsem, cenazemde Seyyidet Nefise de bulunsun, buyurdu.

Fazla zaman geçmemişti ki, vefat etti.
Talebeleri, Seyyidet Nefise hazretlerine vefat haberini verip, vasiyetini bildirdiler.

Ancak o günlerde sıhhati iyi olmadığı için, cenazeye gidemedi.
Bu defa cenazeyi Onun yanına getirdiler.
En geri safta durup, namazını kıldı.

Seyyidet Nefise hazretleri, çok zaman oruçlu olurdu.
Son günlerinde çok zayıf olduğu için oruç tutmamasını söylediler.

Kabul etmedi.
- Otuz yıldır; “Oruçlu iken ruhumu vereyim” diye dua ediyorum, buyurdu.

Oruçluyken, ruhunu teslim etti.
Ve kendi kazdığı mezara defnedildi.