Abdullah bin Cahş “radıyallahü anh”, Peygamber efendimiz aleyhisselamın kayınbiraderi ve ilk iman edenlerdendir.

Müşriklerden çok eziyet gördü, işkenceye uğradı.
Ama hep sabretti.

Ve iltifatına kavuştu o Serverin.

Şöyle ki, Resulullah efendimiz;
- Açlık ve susuzluğa en çok sabredeniniz! buyurdular onun hakkında.

Gönlünde tek şey vardı:
Şehid olmak.

Bu sebeple en önde çarpışırdı cenklerde.
Uhudda da en öndeydi.

Harp yeni başlamıştı ki, Sad bin Ebi Vakkası görüp çekti kenara:
- Ya Sad! Sana bir şey diyeceğim.
- Söyle ya Abdullah.

- Sen dua et, ben “Amin” diyeyim. Sonra ben dua edeyim, sen “Amin” de, olur mu?

Hazret-i Sa’d;
- Olur, hayhay, dedi.

Anlaşmışlardı.


Gazi olup döneyim!

Önce hazret-i Sad dua etti:
- Ya ilahi! Bileğime kuvvet ver bugün. En zorlu kâfirleri çıkar karşıma. Hepsini öldüreyim. Sonra gazi olarak geri döneyim.

Abdullah kendine düşeni yaptı:
- Amin!

Sonra kendisi el kaldırdı:
- Ya ilahi! Koluma kuvvet ver bugün. En zorlu kâfirlerle dövüşüp öldüreyim hepsini. Sonra şehit olayım. Kâfirler burnumu, kulağımı ve dudaklarımı kessinler. Bu halde huzuruna varayım.

Sen bana; “Ya Abdullah, burnunu, kulağını ne yaptın?” diye sorduğunda, “Ya Rabbi, onlarla çok günahlar işledim. Onun için huzuruna getirmeye utandım” diyeyim.

Bu duaya “Amin” demeye dili varmadı hazret-i Sad’ın.
Ama söz vermişti.

İstemeyerek; “Amin” dedi.
Ve kılıçları çekip, daldılar düşman içine.
- Ya Allah! Allahü ekber!


Al, bununla savaş!

Abdullah bin Cahş, son derece çevik savaşıyor, küffârı ekin gibi biçiyordu.
Derken kılıcı kırıldı.

Hemen koştu Resulullaha:
- Kılıcım kırıldı ya Resulallah!

Efendimiz ona bir hurma dalı uzattılar:
- Al, bununla savaş!

O dal, kılıç oldu anında.
Uzun, kalın ve keskin.

Çok geçmeden yaralandı.
Vücuduna yüzlerce kılıç inip kalktı.

Ve kanlar içinde yere yıkıldı.
Kâfirler koşup, burnunu, kulağını ve dudaklarını kestiler.

Duası kabul olmuştu.
Hazret-i Hamza ile aynı kabre defnedildi.
“radıyallahü teâlâ anhüma”