Rebi-ül evvelin onikinci Pazartesi gecesiydi.
Yer yüzü ve yedi kat gökler, büyük sevinç içinde bir şeyi bekliyordu.

Efendimiz aleyhisselamın teşrifini.
Sabaha karşı beklenen Nur doğdu.

Hazret-i Amine anlatıyor:
O Servere hamile olduğum günlerde hiç acı ve elem hissetmedim.
Altı aydan sonra bir ses işittim:

Diyordu ki:
- Ey Amine! Kime hamile olduğunu biliyor musun?
- Bilmiyorum, dedim.

- Peygamberlerin sonuncusuna hamilesin.

Aynı sesi yine duydum.
- Çocuğun ismini Muhammed koy! dedi bana.

Çok susamıştım.
Bir kâse şerbet verdiler.

İçtim.
Baldan tatlı ve serin idi.

Pek çok hanımlar bana hizmet ediyordu.
Ama onları tanımıyordum.

Biri tanıttı kendisini:
- Ben, Firavun’un hanımı Asiye’yim.

Sonra diğeri tanıttı:
- Ben, Meryem binti İmran’ım. Bunlar da Cennet hurileri.

Ve bir nida duydum:
- Onu, insanların gözünden örtün!

Korkudan terlemiştim.
Terimden misk kokusu yayılıyordu.

O Server doğar doğmaz, mübarek başını secdeye koydu.
Ve şehadet parmağını kaldırdı.

Bir ses işittim:
- Onu, mağribden meşrika kadar her yerde gezdirin. Tâ ki, cümle alem Onu ismiyle ve cismiyle tanısınlar! diyordu.

Şifa hatun diyor ki:

Doğum anında Amine’nin yanındaydım.
O Server doğar doğmaz dua ve niyaz ettiğini işittim.

Hazret-i Safiyye anlatıyor:
Doğar doğmaz secde etti.

Sonra mübarek başını kaldırdı.
Ve açık bir dil ile; “La ilahe illallah. İnni Resulullah” dedi.

Onu yıkamak istedim.
- Biz Onu yıkanmış olarak gönderdik, dediler.

Secdede, hafif sesle bir şeyler söylüyordu.

Kulak verdim;
- Ümmeti! Ümmeti! diyordu.

Abdülmuttalip anlatıyor:
Doğum anında Kâbe yanındaydım.
Kâbe’nin, makam-ı İbrahime doğru secde ettiğini gördüm.

Ve bir ses işittim Kâbe’den.
- Allahü ekber. Muhammed aleyhisselam beni putlardan temizler! diyordu.

Ve bir gürültü duydum.
Baktım, “Hübel putu” yerde yatıyordu.