İznik toprağını nurlandıran bir büyük zat var.
Amasyalı Pir Mehmed Efendi "rahmetullahi aleyh".

Vaktiyle bu iklimde yaşamış, İslam’ın “güzel ahlak”ını anlatmış bu yörenin insanına.
Bu Allah dostunu, vefatından sonra rüyada gördü bir sevdiği.

Ve sordu hemen:
- Efendim haliniz nicedir?

Buyurdu ki:
- Burası çok dehşetli yer kardeşim. Aman ha! “Emr-i maruf”u elden bırakmayın. Şu kadar söyleyeyim ki, beni tekrar dünyaya gönderseler, tek bir iş yaparım orada. Başka hiçbir şeyle uğraşmam.

O kişi merak etti:
- Ne iş yaparsınız hocam?

- Giyerim ayağıma demirden bir ayakkabı, alırım elime bastonumu. Bütün dünyayı ev ev dolaşır, tek bir şey söylerim kapıya çıkanlara.

- Ne dersiniz efendim?
- Ey insanlar! derim. Uyanın gafletten! “Ölüm” var, “Ahiret” var. Dünyada yaptığınız her işten bir bir hesaba çekileceksiniz. Amellerinize göre ya ebedi Cennette kalacaksınız, ya da sonsuz Cehennemde. Üçüncü bir yer yoktur burada.


Çok borçlanmıştı

Talebesinin geçimi bu zatın üzerindeydi.
Bu yüzden çok borçlanmıştı esnafa.

Borçların hayli kabardığı bir sırada hastalanıp yatağa düştü.
Ancak ölüm hastalığıydı bu.

Haberi alan, koştu hanesine.
Mübarek, ne için geldiklerini anlayıp;
“Ya Rabbi! Şunlara olan borcumu ödemeden canımı alma!” diye dua etti içinden.

O esnada kapı çalındı.
Açtılar.

Hiç tanımadıkları birini gördüler eşikte:
- Buyurun! Kimi aradınız?
- Pir Mehmed Efendinin evi burası mı?

- Evet.
- Pekala. Bu zattan alacağı olanlar dışarı çıksın!

Alacaklılar, o meçhul kimseden kuruşuna kadar aldılar alacaklarını.
Bütün borçlar ödenince mübarek zatın yüzü güldü.

Ve büyük bir mutlulukla;
- Elhamdülillah! dedi.

Ve müsterih olarak ruhunu teslim etti.

O meçhul kişi mi?
Kaybolmuştu ortadan.
Bir daha da gören olmadı.


Namazını kıl!

Gencin biri nasihat istemişti bu Veliden.

Cevabında;
- Oğlum! Allahü teâlânın beğendiği şeyleri yapmaya bak. Yasak ettiklerinden sakın, buyurdu.

Ve ekledi:
- Emirlerin en mühimi, “Beş vakit namaz”dır ki, kılmamak çok büyük günahtır.