Enes bin Malik hazretleri “radıyallahü anh” anlatıyor:
Bir gün, Uhud dağına çıkmıştı Efendimiz aleyhisselam.

Yanlarında Ebu Bekir, Osman ve Ali de “radıyallahü teâlâ anhüm” vardı.
Dağ sallanmaya başladı birden.

Efendimiz aleyhisselam seslendiler:
- Sakin ol ya Uhud! Üzerinde bir Peygamber, bir Sıddık, iki de Şehid var!

Sallanma durdu.
Hem de anında.


Dağ konuşuyor

Efendimiz aleyhisselam müşriklerin şerrinden halas için Sebir dağına çıkmışlardı ki, bir nida işitti:
- Ey Allah’ın Resulü!

Etrafına bakındı.
Kimsecikler yoktu ortalıkta.

Ses bizzat dağdan geliyordu:
- Ya Muhammed! Üzerimden in! Daha emin bir yere git!

Efendimiz aleyhisselam sordular:
- Neden?

- Burada müşrikler sana zarar verirlerse, Rabbim beni azarlar.


Bu gelen, O idi

Yine Efendimiz aleyhisselam oniki yaşlarında iken, Ebu Talip’le sefere çıkmışlardı.
Busra denen yerde konakladılar.

Burada, Bahira adında bir rahip vardı.
Semavi kitaplardan ahir zaman Peygamberinin alametlerini ve bir gün buradan geçeceğini öğrenmiş, teşrifini bekliyordu.

Çok kervanlar görmüşse de, hiçbirinde bu alametleri görememişti.
Nihayet bir gün ufukta bir kervan göründü.

Evet, bu, beklediği kervandı.
Çünkü alametler vardı.

Bir “bulut”, kervanı takip ediyordu.
Sonra taşlar, kervandaki birine selam veriyor, ağaçlar, Ona doğru eğiliyordu.

Evet, bu O idi.
Ahir zaman Nebisi, Âlemlerin rahmeti geliyordu.
“sallallahü aleyhi ve sellem”.