Amr bin Cemuh Ensari “radıyallahü teâlâ anh”, bir ayağı sakat bir sahabiydi. Yine de kaçırmazdı bir harbi.

Uhud’a gidileceği zaman, dört oğlu gelip yalvardı kendisine:
- Baba, sen gelme bu harbe.

- Nedenmiş o?
- Sakatsın.

Hemen itiraz etti:
- Hayır geleceğim.
- Baba, biz senin yerine de savaşırız.

Celallendi:
- Allah’ın Habibi cenk etsin, ben kadın gibi evde oturayım, yakışır mı?

Mecburen boyun büktüler:
- Sen bilirsin baba.

Ordu hareket etmişti.
Hanımına ”Elveda” deyip çıktı evden.

Tam kapıdan çıkıyordu ki, içten bir dua etti:
“Ya Rabbi, bu cenkten geri döndürme beni!”

Orduya yetiştiğinde harp başlamıştı.

Oğullarına seslenip;
- Siz biraz geri durun çocuklar! dedi.

Ve daldı düşman içine.
Az sonra şehit oldu.

Oğullarından biri de şehit düştü o gün.
Hanımı, Medine’den duydu bunu.

Devesine binip, geldi Uhud’a.
Yerde çok şehitler yatıyordu.

Arayıp, buldu kendi şehitlerini.
Onları devesine bindirip, sürdü Medine yönüne.

Fakat o da ne?
Deve yürümüyordu.

Hazret-i Aişe validemiz “radıyallahü teâlâ anha” onu görüp sordu:
- Bu cesetler kime ait?
- Biri oğlum, biri de helalim. Ama devem yürümüyor.

- Neden yürümüyor acaba?
- Bilmiyorum.

- Bu yük, fazla gelmiş olabilir mi?
- Hayır, bundan çok yük vururdum da, hiç böyle yapmazdı. Bunda bir iş var, dedi.

Ve koştu o Serverin “sallallahü aleyhi ve sellem” huzuruna, arzetti durumu.

Peygamber efendimiz sordular:
- Beyin evden ayrılırken bir şey demiş miydi?
- Evet ya Resulallah. “Ya Rabbi, cenkten sonra beni evime döndürme!” diye dua etmişti.

Efendimiz aleyhisselam;
- İşte sebep bu! buyurdular.

Ve müjde verdiler:
- Bu ikisi, Cennette arkadaş olacaktır.