Müşrikler, kimi kimsesi olmayanlara görülmemiş işkenceler yapıyorlardı.
Ammar bin Yasir “radıyallahü teâlâ anhüma” hazretlerini yakaladılar bir gün.

Önce ateşle dağlayıp, peşinden tehdit ettiler:
- Haydi, Allah’ı inkâr et!

Cevaben kelime-i tevhidi haykırdı mübarek sahabi:
- La ilahe illallah, Muhammedün Resulullah!

İman eden birinin döndüğü görülmemişti asla.
O seçilmişler, Peygamberlerden sonra insanların en üstünleriydiler.
Ammar hazretleri de onlardandı işte.

Bir gün, gördüğü işkenceler ölüm noktasına gelmişti artık.
O anda bile müşriklerin küfür teklifini reddetti:
- Hayır! Dinimden dönmeyeceğim!

Peşinden haykırdı kelime-i tevhidi:
- La ilahe illallah, Muhammedün Resulullah!

Ne güzel Müslüman, ne güzel iman!
Hoş hepsi de böyleydi o ilk Müslümanların.
Ölüyorlardı da dönmüyorlardı dinlerinden.


Müşrikler çaresizdi

Bir köleye söz geçirememenin kızgınlığıyla köpürdüler adeta.
Ucu pul pul kızarmış bir demiri, hazret-i Ammar’ın çıplak vücuduna değdirip çektiler.

Önce “Cazzz!” diye bir ses çıktı.
Ardından yanık bir et kokusu yayıldı etrafa.

Hazret-i Ammar “radıyallahü teâlâ anh” dişlerini sıktı.
Yüzünü buruşturdu.

Ve yüreğinin derinliklerinden kopup gelen bir aşkla haykırdı:
- Allaah!

Bu, münkirlere verilen en büyük cevaptı aslında.
Küfrü protestoydu.
Münkirleri reddiye.

Peygamber efendimiz aleyhisselam, zulmün tam üzerine geldiler o gün.

Hazret-i Ammar’ın çektiği bu muazzam ızdırabı görünce, mübarek elleriyle başını okşayıp dua ettiler:
- Ey ateş, İbrahim’i yakmadığın gibi Ammar’ı da yakma! Ona da serin ve selamet ol!

O kor gibi kızarmış olan işkence demiri, buz gibi oldu bir anda.
Müşrikler şaşkın ve çaresizdi.

Gözleriyle gördükleri bu mucizeye rağmen inanmadılar yine.
“Sihir” deyip, geçtiler.

İnsafsızlar, bu yüksek sahabiye daha neler yapmadılar ki.
Su kuyusuna atıp boğmak istediler, olmadı.

Kızgın güneşin altına çıplak yatırıp, koca kayaları yığdılar göğsüne, kâr etmedi.
Bir türlü döndüremediler dininden.

Neden?
Çünkü onların kalbleri nasıl imana kapalıysa, Ammar hazretlerinin mübarek kalbi de küfre kapalıydı.

Onun vücudunda işkencelerden kalan yara izleri, ömrünün sonuna kadar silinmedi.
Bunlar, gerçek manada birer “Şeref madalyası”ydı.