Ali Dede Bosnevi "rahmetullahi aleyh", Bosna’nın Mostar kasabasında doğdu.
1598 de vefat etti.

Bir gün çarşıya gitti bu zat.
Bir dükkandan alış veriş yaptı.
Alınan şeyler “bir altın” tutmuştu.
Verdi bir altını.

Tam dükkandan çıkıyordu ki, adam bağırdı arkasından:
- Bir dakika efendi!

Mübarek zat geri döndü.
- Hayırdır, bir şey mi var?
- Bu altın sahte. Al bunu, sağlamını ver!

Aslında sahte falan değildi altın.
Adamın kendisi sahtekârdı.

Buyurdu ki:
- Ben size halis altın verdim. Lütfen iyi bakın. Başkasıyla karıştırmış olmayasınız.

Adam diretti:
- Hayır, sahte altın verdin!

- “Pekala” buyurdu.
Ve almış olduğu malları bırakıp çıktı dükkandan.

Kalbi kırılmıştı.
O çıkınca, dükkan sahibinin karnına “bir sancı” girdi ki sormayın.
Sanki bıçak saplanmıştı böğrüne.
Kıvranıyordu.

Ancak bu, hidayetine sebep oldu adamın.

Kendi kendine;
“Eyvah!” dedi. “Ben ne yaptım? O, mübarek bir kişi olmalı ki, bana bu cezayı verdi Allah”.

Kalbi pişmanlık ateşiyle yanıyordu.
Bu düşünce içinde fırladı dükkandan.

Koşup yetişti bu Allah dostuna ve;
- Efendim ne olur beni affedin! diye yalvardı.

Mübarek dönüp baktı adama.
- Hayrola ne oldu?

- Ben size yalan söyledim. Altınınız sahte değildi. Asıl sahtekâr bendim. Bendeki sahte altınla değiştirmiştim. Ama şimdi çok pişmanım yaptığıma.

Mübarek zat, merhamet nazarıyla baktı ona.
O bakışla sancısı durdu adamın.

Tamamen iyileşti.
Ellerini öpüp, talebesi olmakla şereflendi aynı gün.

Azaptan kurtulmak için

Bir gün de;
- Ahirette azaptan kurtulmak için ne yapmalı? diye sordular bu zata.

Cevaben;
- “Ehl-i sünnet alimleri”ne uyan veya onların kitabını okuyan, ahirette azaptan kurtulur, buyurdu.

Ve ekledi:
- Gayemiz, bir kişiyi olsun küfürden kurtarmaktır.