Davud-i Kayseri "rahmetullahi aleyh", Anadolu Evliyasındandır.
İznik’te vefat etti.

Bir gün, cemaatine;
- “Doğru iman”a kavuşan birine, dünyanın bütün dertleri gelmiş olsa, bu nimet yanında hiç ehemmiyeti yoktur, buyurdu.

Ve izah etti:
- Mesela insanın alnına “bir sinek” konsa, bu, büyük sıkıntı mıdır o kimse için?
- Değildir efendim, dediler.

- Peki, çok zengin bir kimse, “birkaç kuruş” kaybetse, ne çıkar?
- Hiç.

Buyurdu ki:
- İşte bütün dünya sıkıntıları birleşip bir Müslümanın üzerine gelse, bütün bu sıkıntılar, o mümin için, alnına konduğu “bir sinek” veya o zenginin kaybettiği “birkaç kuruş” gibidir ki, elbette üzülmeye değmez.

Ve şöyle bitirdi:
- “Ehl-i sünnet” bir Müslüman, dünyanın en şanslı, en bahtiyar insanıdır. O halde gülmelidir o. Neşeli olmalıdır. Asık suratlı olmak yakışmaz ona.

Bir mümin görünce

Bir gün de, birkaç sevdiğiyle sohbet ederken;
- Bir mümini görünce, ona dua etmelidir, buyurdu.

Sordular:
- Nasıl dua edelim efendim?

Mübarek gülümseyip;
- Dua ediyoruz ya, buyurdu. Bir Müslümanla karşılaşınca selam veriyoruz. İşte bu selam, en güzel duadır. “Selamün aleyküm” demekle, Allahü teâlâ sana selamet ve afiyet versin. Selamette ol demek istiyoruz ona.

Ve sordu onlara:
- O da bize, “Aleyküm selam” diyor, değil mi?
- Evet hocam.

- Böyle demekle aynı duayı o da bize yapmış oluyor. Şimdi anladınız mı?
- Anladık efendim.