Baytazzade Hacı Abdullah Efendi "rahmetullahi aleyh", Gaziantep Velilerindendir.
Kilis’te yaşadı.
1880 de orada vefat etti.

O devirde birinin evinde çok çeşitli kuşlar vardı.
O evde kuş cıvıltısından, iki kişi konuşsa, işitmezlerdi birbirlerini.

Ancak bir kişi müstesna.
Bu mübarek zat o eve geldiğinde, hepsi susar, çıt çıkmazdı odada.

Bir gün sordular ona:
- Efendim, bu kuşlar bizim yanımızda devamlı öterler. Sadece siz gelince susuyorlar. Hikmeti nedir acaba?

Buyurdu ki:
- Allahü teâlâya karşı edebli olana, bütün mahlukat da edebli olur. Yani biz Rabbimize karşı edebi gözetiyoruz. Kuşlar da bize karşı edebi gözetiyorlar.

Sordular yine:
- Allah’a karşı edeb nasıl olur hocam?

Cevaben:
- Onun emir ve yasaklarına riayet etmekle, buyurdu.

Hüsnü zan esastır

Bir gün de Müslümana “Hüsnü zan” etmek lazım geldiğini anlatıyordu ki, dinleyenlerden biri;
- Efendim, bir kimseyi meyhaneden çıkarken görsek, yine mi hüsnü zan edeceğiz? diye sordu.

Cevaben;
- Evet, buyurdu.

Adam şaşırdı:
- Böyle kimseye nasıl hüsnü zan edebiliriz ki efendim?
- Orada bir işi vardı, diye düşünebilirsiniz mesela.

- Ağzı şarap kokuyorsa efendim?
- Dişi ağrıyordur da, ilaç diye sürmüştür, dersiniz.

- Yürürken sallanıyorsa hocam?
- Ayağı uyuşmuştur belki.

- Ya peltek peltek konuşuyorsa efendim?
- Hasta olmuş olabilir.

- Yani illa ki hüsnü zan mı edeceğiz hocam?
- Evet. Dinimizde Müslümana hüsnü zan esastır. Hatta bir Müslümanın bir sözünden, doksandokuz “Küfür” manası çıksa, sadece biri “İman”lı olduğunu gösterse, imanlı olduğuna hükmedilir.