Peygamber efendimiz “sallallahü aleyhi ve sellem”, bir sabah vakti hazret-i Aişe’nin “radıyallahü teâlâ anha” hanesine geldi.

Geceyi öbür zevcesinin yanında geçirmişti.

İçeri girince sordular:
- Ya Aişe, yiyecek bir şey var mı?

Hazret-i Aişe validemiz, boş bulunup, şaka yollu cevap verdi:
- Bu gece kaldığınız evde, size yemek çıkarmadılar mı?

Efendimiz aleyhisselam gücenmişti bu sözüne.
Şaka da olsa, müteessir olmuşlardı.
Dışarı çıkmak için hazırlandı.

Tam kapıdan çıkıyordu ki, Aişe validemiz pişmanlıkla tuttu eteğinden.
- Özür dilerim, gitmeyin, dedi.

Resulullah efendimiz, mübarek eteğini çekip çıktı evden.
Aişe validemiz perişandı.

Yüzünü yere koyup, gözyaşları içinde yalvarmaya başladı:
- Ya Rabbi, Habibini üzdüm, beni affet!

Durmadan ağlıyor,
gözlerinden akan yaşlar yerleri ıslatıyordu.

O anda Hak teâlâ, Cebrail aleyhisselamı gönderdi Habibine.
Resulullah efendimiz tam mescide giriyordu ki, bir anda yanına gelip;
- Girmeyin ya Resulullah! dedi.

- Neden ya Cebrail?

Arzetti ki:
- Ey Allah’ın Habibi, Aişe’nin gözyaşları ırmak olmuş akıyor. Rabbimiz eve dönüp, kendisini teselli etmenizi emrediyor.

Resulullah efendimiz, acele eve döndü.
Aişe validemiz Efendimiz aleyhisselamı görünce,
çok sevinip tekrar özür diledi.

Resulullah özrünü kabul buyurdular.
İkisi de mesrur olmuşlardı.

O anda emretti Hak teâlâ:
- Ey Cebrail, iki sevgiliyi barıştırdık. Şimdi Cennete gir. Oradaki nimetlerinden götürüp ikram et onlara.

Cebrail aleyhisselam, bir anda Cennete girdi.
Türlü Cennet nimetlerinden alıp götürdü önlerine.

Bunlar da babana kalsın!

Aişe validemiz, bir lokma Resulullah efendimize verir,
ikinci lokmayı kendisi alırdı.

İki lokma kalınca, Efendimiz aleyhisselam;
- Ya Aişe, bunlar da babana kalsın! buyurdu.

O anda kapı çalındı.
Resulullah efendimiz;
- Aç ya Aişe! Ebu Bekir gelmiştir, buyurdular.

Gerçekten de hazret-i Ebu Bekir “radıyallahü teâlâ anh” gelmişti.

İçeri girince;
- Bunlar Cennet nimeti ya Eba Bekir, senin için ayırdık, buyurdu.

Hazret-i Ebu Bekir, aldı o lokmaları.
Birini Resulullah efendimize uzattı.
Öbürünü kızına.

Efendimiz aleyhisselam sordular:
- Niçin böyle edersin ya Eba Bekir?

Edep ve muhabbetle arzetti ki:
- Sizin yemeniz, benim yememden bin kat hayırlıdır ya Resulallah!