Mısır’da yetişen Evliyadan Ebül Abbas el Mülessem "rahmetullahi aleyh" hazretlerinin talebesinden biri, izin alıp köyüne gitti bir gün.

Dönerken bir ağaç altında oturup sonra uyuyakaldı.
Ancak tehlikeli yerdi orası.

Uyur uyumaz hocasını gördü rüyasında.
Mübarek zat, sertçe ikâz etti kendisini:
- Kalk oğlum, devam et yoluna!

Delikanlı;
- Baş üstüne efendim, deyip doğruldu rüyasında.

Peşinden sordu:
- Niçin efendim?

- Burası tehlikeli yer evladım. Burada uyunmaz, buyurdu.
Ve kayboldu gözden.

Genç uyanıp, fırladı ayağa.

Bir de ne görsün, tepede iki aç kurt, kendisine bakıyorlar.
“Eyvah!” deyip, hemen uzaklaştı oradan.

Şehre varıp hocasının huzuruna girdiğinde, büyük zat gülümsedi kendisine:
- Bir daha öyle bilmediğin yerlerde yatıp uyumayacaksın değil mi?
- Baş üstüne hocam.

- Allah korusun kurt falan gelir, saldırır insana.

Mahcubiyetten başını önüne eğdi.
Sonra eğilip hürmetle öptü hocasının elini.
Ve böyle hocası olduğu için şükretti Allah’a.

Ölmeden önce

Bu zat, nasihat isteyen bir gence;
- Evladım, ölmeden önce “beş vakit namaz”ını muntazam kıl ve haramlardan uzaklaş! buyurdu.

Genç arzetti:
- Efendim, bunları yaşlanınca yapsam olmaz mı acaba?

- Yaşlanacağına dair senedin var mı oğlum?
- Yok tabii hocam.

- Öyleyse şimdiden yap bunları. Zira bu dünya “imtihan yeri”dir. Ölünce her yaptığın işten ince ince hesaba çekileceksin.

Sonra şefkatle baktı gence:
- Sen en büyük düşmanını tanıyor musun evladım?

Delikanlı şaşırdı:
- Benim düşmanım yok ki efendim.
- Var, var. Hem de çok güçlü bir düşmanın var senin.

- O kimmiş ki hocam?
- Kendin.

- Nasıl, ben mi yani?
- Evet sen. Senin nefsin. O, senin en büyük düşmanındır.