Edremit Evliyasından Somuncu Dede’nin "rahmetullahi aleyh" çok sevdiği bir kimse vardı ki, adamcağız hastalandı bir gün.

Meğer Ölüm hastalığıymış bu.
O gece ağırlaştı iyice.

Artık son nefeslerini veriyordu ki, güçlükle mırıldandı:
- Bana Onu çağırın!

Yanındaki oğlu sordu:
- Kimi çağıralım babacığım?
- Somuncu Dede’yi. Son nefesimi onun yanında vermek istiyorum.

Çocuk fırladı hemen.
Vakit gece yarısıydı.

Az sonra, ilerden kendisine doğru gelen bir karaltı gördü.
Az daha yaklaşınca tanıyıp çok şaşırdı.

Zira bu gelen, Somuncu Dede idi.
Hem de hızlı adımlarla geliyordu.

Sevinçle sordu:
- Hocam, nereye böyle?
- Size geliyorum.

- Ne tesadüf, ben de sizi almaya geliyordum.
- Baban mı çağırdı?

- Evet efendim.
- Haydi öyleyse, acele edelim de yetişelim vefat etmeden.

Eve geldiler.
Adamcağız bu büyük zatı görünce gülümsedi.
Ve “kelime-i şehadet”i söyleyip, ruhunu teslim etti.

İnsanın ihlası ne kadarsa…

Bir gün bu zata;
- Efendim, bir kimsenin ihlaslı olduğu nasıl anlaşılır? Diye sordular.

Cevabında,
- İbadetiyle anlaşılır, buyurdu. İnsanın ihlası ne kadarsa, o kadar ibadet eder. Ne kadar ibadet ederse, o kadar ihlaslıdır.

Sordular yine:
- Kıymetli insan kimdir efendim?
- Rabbimizin kıymet verdiğine kıymet verendir.

- Ya kıymetsiz insan hocam?
- Kulların kıymet verdiğine kıymet veren, kıymetsiz insandır.

Haram, ateştir

Bir gün de;
- Efendim, “Günah ateştir” deniyor, bu ne demek? diye sordular.

Cevaben;
- Bir günaha tövbe edilmezse, o günah, Cehennemde onu yakar demektir, buyurdu.

Ve misal verdi:
- Mesela elini harama uzatan kimse, ateşe uzatmış demektir.
Harama bakan da, ateşe bakar.

Sordular:
- Ya tövbe ederse efendim?
- Tövbe ederse, hiç günah işlememiş gibi olur.