Tus, yani Meşhed şehrinde yaşayan Velilerden Ebu Bekir-i Nessac "rahmetullahi aleyh" hazretleri zamanında bir hoca vardı ki, kötü olarak tanıyordu bu Allah dostunu.

Bir gün kendi kendine;
“Gideyim” dedi. “Şu kimseye bazı dini sualler sorup imtihan edeyim. Hem öyle zor şeyler sorayım ki, bilemeyip mahcup olsun talebesinin yanında”.

Bu düşünce ile yattı.
Ama kalkamadı sabah namazına.
Neyse, deyip, çıktı evden.

Yolda bazı sualler hazırlayıp girdi dergaha.
O esnada büyük Veli, talebesi ile sohbet ediyordu.

O içeri girince, mevzuyu değiştirip;
- Kibirden çok sakının, buyurdu gençlere.

Bir talebe sordu:
- Kibir nedir efendim?

- “Kibir”, kendisini başkasından üstün görmektir, buyurdu. Mesela bazıları vardır ki, kendisini alim sanıp, imtihana yeltenir bir başkasını. Ona sualler sorup, mahcup olmasını bekler talebesi arasında.

Ve ekledi:
- Halbuki başkaları ile uğraşacağına, kendisiyle uğraşsa daha iyi olmaz mı? Böyleleri sabah namazına bile kalkamaz. Niyetleri bozuktur çünkü.

Bunları söyledi.
Ve tek tek cevap verdi hazırladığı suallere.

Hoca, bu kerameti görüp, anladı hatasını.
Mahcup oldu yaptığına.

Huzuruna varıp;
- Affedin hocam, dedi.

Elini öpüp, talebesi olmakla şereflendi o gün.

Allah kulunu severse

Bir gün de;
- Efendim, Allah’ın bir kulu sevdiği nasıl belli olur? diye sordular bu zata.

Cevabında;
- Kendini sevmemesiyle belli olur, buyurdu.

Ve açıkladı bunu:
- İnsanın ilmi arttıkça kendinden soğuyup Allahü teâlâya olan sevgisi artar. Allah’a olan sevgisi arttıkça da kendinden soğuması artar. Git gide tiksinir kendinden, nefret eder, iğrenir.

Sordular:
- Bu hâl iyi midir efendim?
- Elbette. Bu hale kavuşmak, Allahü teâlânın ihsanı ve o kulu sevdiğinin alametidir.