Anadolu Velilerinden Yusüf Sinan Efendi’nin "rahmetullahi aleyh" ziyaretine devrin sultanı da gelirdi zaman zaman.

Bazen de sultan onu çağırırdı sarayına.

O geldiğinde, saray görevlileri karşılar, hürmetle selamlayıp, kapının perdesini kaldırırlardı.

Ancak, bir süre sonra, değişti görevliler.

Yeni gelenler bilmiyordu bu zatın büyüklüğünü.
Eskileri tembih ettiyse de aldırış etmediler.

Ve bir gün, bu zatın saraya geleceği duyuldu.
Görevliler fısıldaştılar hemen:

- O gelince, ayağa kalkmayalım.
- Perdeyi de kaldırmayalım.

- Tamam mı?
- Tamam!

Ve az sonra geldi büyük Veli.
Sarayın kapısına henüz yaklaşmıştı ki, herbiri ok gibi fırlayıp kalktılar ayağa.

Dahası hürmetle selamlayıp, perdeyi kaldırdılar.
O içeri girince, birbirlerine baktılar şaşkın şaşkın.

- Biz ne yaptık böyle?
- Evet ya, hani ayağa kalkmayacaktık.
- Perdeyi de kaldırmayacaktık.

Nihayet bir tanesi uyardı diğerlerini:
- Arkadaşlar, her şey ortada. Bu zat gerçek bir “Allah adamı”. Eğer öyle olmasaydı, biz böyle hürmetli davranamazdık.

Öbürleri tasdik ettiler:
- Evet, doğru söylüyorsun. Allahü teâlânın aziz ettiğini küçültmeye kimsenin gücü yetmez. Bizim de yetmedi işte.

Böyle deyip, talebesi oldular bu büyük Velinin.

İtaat, ihlas, sevgi

Bir gün talebelerine;
- Dini yaymakta sabırlı olun, buyurdu. Dine hizmet etmekte üç esas vardır ki, bunlar itaat, ihlas ve sevgidir.

Ve sordu onlara:
Eshab-ı kiramın neden başarılı olduğunu biliyor musunuz?

Merak ettiler:
- Neden efendim?

- Birbirlerini çok severlerdi. Siz de birbirinizi çok sevin. Öyle olun ki, sizin için, “İnsan, ancak bu kadar iyi olabilir” desin herkes.

- Ama bu, çok zor hocam, dediler.

- Evet. Ama marifet zoru başarmaktır.

Sordular:
- Bunu nasıl başarabiliriz efendim?

- Özellikle kırıldığınız Müslümana dua edin. Sevmediğinize ihsanda bulunun. Sıkıldığınız insana güler yüz gösterin. İyi insan böyle olunur ve böyle yapanların kalblerine feyz ve nur akar.