Anadoluda yaşayan Hak dostlarından Mehmet Dede’yi "rahmetullahi aleyh" çekemeyen bazı kimseler vardı ki, bunlar bir gün toplanıp geldiler bu zatın dergahına.

Maksatları imtihan etmekti bu Allah adamını.

Şöyle ki;
Kendilerince zor olan bazı dini sualleri ona soracak, bilemeyince de güya mahcup edeceklerdi kendisini.

Ancak;
Kimin huzuruna girdiklerinin farkında değildi zavallılar.
Mehmet Dede, ilk bakışta anladı kötü maksatlarını.

Ve dua etti kalbinden:
“Ya Rabbi! Bunlar beni mahcup etmeye gelmişler. Sen onları mahcup eyle ve hidayet ver kendilerine”.

Dua kabul olmuştu.
Adamlar girip oturdular.

Ancak hepsi şaşkınca ve bön bön birbirlerine bakıştılar bir süre.
Çünkü unutmuşlardı ne soracaklarını.

Silinmişti hafızalarından o sualler.
Allahü teâlâ unutturmuştu onlara.

Tek bir kelime bile hatırlayamadılar.
Ve yetişti hidayet.

Anladılar hatalarını.
Mahcup ve pişman olmuşlardı yaptıklarına.

Büyük Veli onlardaki bu pişmanlığı görünce;
“Ya Rabbi! bunları eski hallerine çevir!” diye dua etti içinden.
O anda sualleri hatırladılar.

Ama çok mahcup olmuşlardı.
Elini öpüp, özür dilediler kendisinden.

Cehennem küfrün karşılığı

Bu zat bir günkü sohbetinde;
- Cehennemde sonsuz yanmak var kardeşlerim, buyurdu. Ama sonsuz yanmak, inkârın karşılığıdır.

Sordular:
- Yani kâfirler mi sonsuz yanacaklar efendim?

- Evet. Küfrün karşılığı Cehennemde sonsuz yanmaktır.

Cemaatten biri sordu:
- Hocam yüz yaşında ölen bir kâfir, neden yüz sene yanmıyor da sonsuz yanıyor?

Cevap olarak;
- Ebedi yanmak, dünyadaki birkaç zamanın cezası değildir. Onlar dünyada sonsuz yaşasalardı, sonsuz olarak inanmayacaklardı. Ebediyyen iman etmeyi düşünmeyecekler, sonsuz küfürde kalacaklardı, bu yüzden cezaları da ebedidir, buyurdu.

Ve ekledi:
- Allahü teâlâ, sonsuz ilmiyle bunu bildiği için sonsuz azap yapılacak onlara.