Kabr-i şerifi Belh şehrinde bulunan Ebu Nasr-ı Parisa hazretleri "rahmetullahi aleyh", bir gün, bazı talebesiyle deniz yolculuğuna çıkmıştı.

Ancak gemide bitti suları.

Çocuklar fazlaca susayıp, başladılar kıvranmaya.
Büyük Veli durumu sezmişti.

Denizden bir kap su alıp uzattı onlara:
- Alın çocuklar, için!

Gençler şaşırdılar:
- Ama bu deniz suyu efendim
- Evet, buyurdu. Deniz suyu.

Gençler birbirlerine bakıp;
“Deniz suyu tuzludur, nasıl içeceğiz?” diye düşünüyorlardı ki, mübarek zat;
- Hiç tuzlu değil, tatlı su, buyurdu. İsterseniz bir için. Çok beğeneceksiniz.

Gençler, o suyu içtiler ki, gerçekten tatlı.
Öyle ki, aratmıyordu menba sularını.

Büyük Veli gülümseyerek sordu gençlere:
- Şaşırdınız mı çocuklar?
- Hem de çok şaşırdım efendim.

- Hiç şaşırmayın, buyurdu. Çünkü bu işi yapan cenâb-ı Haktır. O, her şeye kadirdir. Toprağı “Altın” yapar, tuzlu suyu “Tatlı”. Ona göre güçlük yoktur.

Ne için yaratıldık?

Bir gün de;
- Allahü teâlâ biz insanları niçin yarattı, biliyor musunuz? diye sordu cemaatine.

Cevaben;
- Bilmiyoruz efendim dediler. Niçin yarattı?

- Kendisini tanıyalım diye yarattı.

Sordular:
- Onu tanımış olmak için ne lazım efendim?

- Emrine itaat lazım. Yani dinimize uymak lazım. Ehli sünnet alimlerine uymayan, dinimize uymuş olamaz. Yani başımız İslam alimlerine bağlıdır ki, bu, bir şereftir bizim için.

Kibrin cezası, Cehennem

Bir gün de, bazı sevdikleri;
- Hocam, kalbinde az bir kibir olan, Cehennemde yanacakmış, öyle mi? diye sordular bu zata.

Cevaben;
- Evet kardeşlerim, buyurdu. Kibrin cezası, “Cehennem ateşi”dir.

Ve ilave etti:
- Hem sonra kibirlenecek neyimiz var ki? Öncemiz, “bir damla su”, sonumuz, “bir avuç toprak”, öyle değil mi?

- Evet efendim.

- İşte kardeşlerim, insan demek, “aciz” demektir.