Bağdat’ta vefat eden büyük Velilerden Haris el Muhasibi hazretleri "rahmetullahi aleyh", bir sohbetinde;

- Kardeşlerim, Allahü teâlâ insanın içine “Nefs” denen birşey koymuş ki, her an, her nefes, Allahü teâlâya düşmanlık yapmaktadır, buyurdu.

Sordular:
- Allah’a mı düşmanlık yapıyor efendim?
- Evet. İnsana bütün kötülükleri yaptıran da bu nefstir zaten.

- Madem öyle, Allahü teâlâ bu nefsi niçin yarattı efendim? Bu kadar kötü olan bir şeyi niye soktu içimize?

Cevabında;
- Ama bu kadar kötülüğü yanında nefsin faydaları da var, buyurdu.

Şaşırdılar:
- Faydası mı var efendim?

- Evet. Nefs olmasaydı, kimse iş yapmaz, çalışmaz, evlenmez, evden çıkmazdı, buyurdu. Hatta kendini ve aile efradını zararlardan koruyamaz, devletini düşmana karşı müdafaa edemezdi. Bütün bunların olması için nefs lazım. Yani nefs, aynen “Su” gibidir.

Ve sordu onlara:
- Su, çok faydalı bir şey değil mi?
- Elbette efendim. Su olmadan hayat olmaz.

- Ama aynı su, sel haline gelince insanları boğuyor. Evleri yıkıp harap ediyor, öyle değil mi?

- Doğru efendim. Peki çare nedir?
- Çare, nefse uymamaktır.

Beni kimse sevmiyor

Bir gün de biri gelip;
- Efendim, beni kimse sevmiyor, diye dert yandı bu zata.

Mübarek sordu:
- Peki sen o kimseleri seviyor musun kardeşim?
- Hayır hocam, sevmiyorum.

- Öyleyse onlar da seni sevmezler. Bu gayet normaldir. Çünkü seversen sevilirsin kardeşim. Şöyle ki; kocası sevmezse hanım nasıl sevsin? Hocası sevmezse talebe nasıl sevsin? Babası sevmezse oğlu sever mi?

Şöyle bitirdi:
- Biz seversek, onlar da bizi severler.