Sivas evliyasından Şemseddin Sivasi hazretleri "rahmetullahi aleyh", bir gün şunu anlattı cemaatine:

Resulullah efendimiz, eshabı ile bir evde otururken, birisi izin isteyip içeri girmek istedi.

Resulullah efendimiz aleyhisselam;
- O gelen İblis’tir. Kapıyı açın, girsin! buyurdular.

Şeytan içeri girince;
- Ya Muhammed! Beni buraya Allah gönderdi. İnsanları nasıl kandırdığımı doğru olarak sana anlatacağım, diye arzetti.

Efendimiz aleyhisselam;
- Kimleri, nasıl aldatmaya çalışırsın? diye sordular.

Şöyle anlattı:
- En kuvvetli adamlarımı alimlere gönderirim. Bazısını gençlere; bazısını şeyhlere, bazısını da ihtiyar kadınlara musallat ederim. Bir kısmını abidlere, bir kısmını da zahitlerin başına dert ederim.

Efendimiz aleyhisselam;
- Bir misal ver! buyurdular.

İblis arzetti:
- Mesela önceki ümmetlerden bir abid, tam yetmiş sene ihlasla Allah’a ibadet etmişti. Bu ibadetleri sebebiyle ona öyle bir hâl ihsan edildi ki, dua ettiği her hasta şifaya kavuşurdu. Onun peşine takıldım. Hile ile ona içki içirdim, zina ettirdim ve katil yaptım. Sonunda küfre soktum onu.

Efendimiz aleyhisselam sordular:
- En çok neyi seversin?

Dedi ki:
- Yalanı ve kibri çok severim. Çünkü ilk yalan söyleyen ve ilk kibirlenen benim. Bu ikisi benim sıfatımdır. Bunlar kimde varsa, benim dostumdur ve kimde ne kadar varsa, o kadar bana benzemiş olur.

Efendimiz aleyhisselam sordu yine:
- Sana göre en büyük günah hangisidir?
- Dünya sevgisi ve baş olma sevdası.

- Bir Müslüman namaz kılınca, Kur’an okuyunca, tövbe edince ne yaparsın?

- Namaz kılmaya başlayınca adeta beni bir sıtma tutar. Kur’an okumaya başlayınca, üzüntümden eririm. Tıpkı ateşte eriyen kurşun gibi. Tövbe edince, sanki belim kırılır. Saçımı başımı yolarım. “Bütün emeklerim boşa gitti” diye feryat figan ederim.