Sivas Evliyasından Şemseddin Sivasi hazretleri “rahmetullahi aleyh”, bir sohbetinde;
- Kardeşlerim, İslamiyet’te “iman”ın esas olması, “ameller”in, yani ibadetlerin önemini azaltmaz, buyurdu.

Ve ekledi:
- Çünkü amellerin yapılmasına sebep, imandır. Sebebin kuvvetli olması, neticeyi emniyet altına alır.

Ve izah etti:
- Yani imanı kuvvetli olan, amellere daha çok önem verir. Müslümanın, her amele, her vazifeye ayrı ayrı iman etmesi lazım olduğu için, günah işleyeceği zaman, imanının sarsılacağını, hatta gideceğini düşünerek titrer.

Sordular:
- Günah işleyenin imanı gider mi ki efendim?

- Ehemmiyet vermezse, gidebilir. Mesela bir Müslüman, herhangi bir günahı işlemediği halde bile, o günaha önem vermese, mesela; “Ne olurmuş canım?” veya “Bundan ne çıkar?” derse, imanı gider.

Küfre girmek kolaydır

Bir başka sohbetinde de;
- Kardeşlerim, imana gelmek kolay olduğu gibi “imanını kaybetmek” de çok kolaydır, buyurdu.

- Bir misal verseniz, dediler.

Buyurdu ki:
- Mesela bir Müslüman, dinimizin emir ve yasaklarından birine bile uymak istemezse, yani beğenmez, vazife olduğuna önem vermez, hafif görürse, imanını kaybeder.

- Efendim bazıları; “Namaz kılmıyorsam, açık geziyorsam ne çıkar? Sen kalbe bak. Kalbim temiz ya...” gibi şeyler söylüyorlar.

- Evet. Bazıları da; “Önce ekmek parası, sonra namaz” diyorlar. Bu sözler, emir ve yasakların bir kısmını beğenip, bir kısmını beğenmemektir ki, çok tehlikelidir.

Ve ilave etti:
- Emre uymamak başkadır. Uymak istememek başkadır. Bu ikisini karıştırmayalım!

Ve izah etti:
- Emre uymamak, imana zarar vermez. Emre uymak istememekse, o emri beğenmemek, kabul etmemek, önemsememek, hatta hafife almaktır ki, imanı götürür.