Hindistan Evliyasından Muhibbullah Mankpuri hazretleri “rahmetullahi aleyh”, bir gün sevdiklerine;
- Herkes bir yere gitmek için bir vasıtaya biner, öyle değil mi? diye sordu.

- Evet efendim, dediler.

- Cennete giden vasıta da, “hakiki İslam alimleri”dir, buyurdu. Bu büyük insanlardan birini tanıyan, seven ve nasihatlarına göre yaşayan kimse, Cennete gider.

Şöyle devam etti:
- Cenâb-ı Hak bir kuluna bu zatlardan birini tanıtır ve onu sevdirirse, ona her şeyi vermiş demektir. Eshab-ı kirama, Peygamber efendimiz aleyhisselamı tanıttığı gibi.

Ve izah etti:
- Onlar Peygamber efendimizi tanımadan evvel, evlatlarını diri diri kuma gömen, hak hukuk tanımayan vahşi insanlardı. Önceden birbirine “can düşmanı” olan o insanlar, sonra “can dostu” oldular. Savaşlarda birbirleri için canlarını verdiler. Hem de seve seve.

Vakit, büyük nimet

Bir gün de sohbetinde;
- Vakit büyük nimettir, buyurdu. Paranızı kaybeder, sonra tekrar kazanabilirsiniz. Ama giden vakit geri gelmez.

Ve ekledi:
- Vakit, insanın en kıymetli sermayesidir. Bu en kıymetli sermayeyi, en kıymetli şeyi yaparak değerlendirin! Bunun için İslamiyet’i öğrenmek ve ibadet yapmak lazımdır.

Sordular:
- En kıymetli ibadet nedir efendim?

- “Beş vakit namaz”dır buyurdu. Namaz varsa, her şey var demektir. Beş vakit okunan ezanları işitip de namaz kılmamak ne büyük cesarettir. Bu, mâzallah meydan okumak olur Allahü teâlâya, davetine gelmiyorum demek olur.

Şaşırdılar:
- Efendim, bu çok korkunç bir şey…

- Elbette korkunç bir şey, buyurdu, şuuru yerinde bir Müslüman bunu yapamaz.