Peygamber efendimiz aleyhisselam, eshabının yanına gelseydi, oturan sahabiler ayağa kalkmazlardı.

Neden mi?

Çünkü kalkmalarını istemezdi.
Onu üzmemek için eshab böyle davranırdı.

Ayrıca, baş köşeye geçip oturmaz,
boş gördüğü bir yere otururdu.

Enes bin Malik “radıyallahü anh” diyor ki:
- Resulullaha on sene hizmet ettim. Bu on sene içinde Onun bana hizmeti, benim Ona hizmetimden daha çoktur.

Yine o anlatıyor:
Her sabah namazından sonra, nur yüzünü eshaba döndürüp sorardı:
- Hasta bir kardeşimiz var mı?

Varsa, birkaç sahabi ile ziyaretine giderdi. Yoksa, sorardı yine:
- Cenazesi olan var mı?

Var denirse, yardımına giderdi. Yoksa, tekrar sorardı:
- Bu gece, rüya gören var mı?

Varsa, tabir ederdi.

Hareketin ne çirkindir

Yine o anlatıyor:
Resulullah efendimiz, bir gün gazilere ganimet dağıtıyordu.
O sırada bir köylü geldi.

Ganimet dağıtıldığını görünce Efendimiz aleyhisselamın yakasına yapışıp, kuvvete çekti.
- Yüklet benim deveme de. Nasılsa şahsi malından vermiyorsun.

Efendimiz aleyhisselam üzüldüler.
Ona dönüp buyurdular ki:
- Senin şu hareketin ne çirkindir. Karşılığında ne yaparım dersin?

Köylü büktü boynunu.
- Herhalde affedersin.

- Neden?
- Çünkü sen, kötülüğe iyilik edersin.

Eshaba dönüp gülümsediler:
- Buna da bir şeyler verin ganimetten!

Habibinin hürmetine

Yine o naklediyor:

Ensardan bir genç vefat etmiş, yaşlı annesi çok üzülmüştü.
Peygamber efendimizle taziyeye gittik.

Gencin cenazesi henüz defnedilmemiş, kenarda duruyordu.
Gözü yaşlı kadın Efendimiz aleyhisselamı görünce kaldırdı ellerini.

Ve yalvardı:
- Ya Rabbi, Habibinin hürmetine oğlumu geri ver bana!

Sonra mı?
Delikanlı açtı gözlerini.

Dirilmişti.
Hatta oturup birlikte yemek yediler.