Ebu Osman-ı Hayri “rahmetullahi aleyh”, hocası Ebu Hafs hazretlerine "rahmetullahi aleyh" ilk gittiğinde yaşı henüz küçüktü.

Huzuruna girip edeple diz çöktü ve;
- Ben okumak istiyorum efendim, dedi.

Hocası onu şöyle bir süzdükten sonra;
- Evladım sen henüz çok gençsin. Seni okutamam, buyurdu.

Bu cevaba çok üzüldü.
Kalktı ve arka arka çıktı huzurdan.
Çıktı ama bir türlü ayrılmak istemiyordu.

Dönüp dönüp, o kapının eşiğine bakıyor ve;
"Şu eşiğin dibine bir çukur kazıp içine uzansam. Beni çağırıncaya kadar orada beklesem" diye düşünüyordu.

Ebu Hafs hazretleri, onun bu halis niyetini anlayıp;
- Gel bakalım küçük talip! diye seslendi.

Ebu Osman, sevinçe girdiği bu yuvadan, “büyük bir alim” olarak çıktı.

Şefkatle yaklaştı

Yumuşak, güler yüzlü idi mübarek zat.
Şefkat ve merhametle davranırdı herkese.

Bir gün, bir genç gördü sokakta.
Elinde sazı, sallanarak gidiyordu.

Belli ki içkiyi fazla kaçırmıştı.
Ama bu zatı görünce çok utandı.

Sazını gizlemeye çalıştı eteğine.
Azarlayacak sandı.

Lakin o, şefkatle gence yaklaşıp;
- Evladım, benim günahım seninkinden çoktur, buyurdu. Rabbimizin merhametiyse sonsuz. Tövbe edince, hepsi affolur.

Sarhoş genç, etkilendi bu sözlerden.
Oracıkta sazı kırıp, tövbe etti.

Ertesi gün dergahtaydı sabah erkenden.

Özlettin kendini

Bir genç talebesi de, kötü arkadaşlara uyup derse gelmez olmuştu.
Lakin suçunu biliyor, görünmek istemiyordu hocasına.

Bir gün, aniden karşılaştılar.
Eyvaah, saklanacak yer aradı genç.

Ama yoktu.
Azarlayacak diye çok korktu.

Ama düşündüğü gibi olmamıştı. Mübarek zat, tebessümle yaklaştı gence. Eliyle başını okşayıp, şefkatle sordu:
- Nerelerdesin evlat! Özlettin kendini.

Genç büktü boynunu:
- Affedin hocam.
- Gördüğüme çok sevindim. Özlemiştim. İnsan sevdiğini hep görmek istiyor, buyurdu.

Peşinden;
- Evladım, terk et o arkadaşları! Onlar, aslan ve kaplandan daha zararlıdır. Bizden ayrılma! buyurdu.

Delikanlı;
- Baş üstüne hocam, dedi.

Ve tuttu sözünü.
Hiç ayrılmadı hocasından.

Dergahın en sadık müdavimi o idi artık.