Mısır’da yetişen büyük Velilerden Ebül Hayr el Akta hazretleri ”rahmetullahi aleyh“, çocukları çok sever, ilgilenirdi onlarla.

Bir gün yine oynayan çocukları gördü sokakta.
Ancak bir tanesi köşeye çekilmiş, seyrediyordu sadece.

Yanına gidip sordu:
- Sen niçin oynamıyorsun evladım?

Çocuk omuz silkti:
- Ben oynamak istemiyorum.
- Niçin yavrum? Kalk, sen de katıl oyuna.

- Hayır amca, oynamayacağım.
- Neden ama?

Çocuk, vakurane bir eda ile;
- Niçin oynayacakmışım? dedi. Biz oyun için yaratılmadık ki.

Bu söz, çok hoşuna gitti mübarek zatın.

Sordu hemen.
- Peki yavrum ne için yaratıldık?
- Rabbimize ibadet etmek için.

Eliyle başını okşayıp;
- Evladım, sen henüz çocuksun. Günahın da yok. Şimdi oyna, büyüyünce ibadet edersin, buyurdu.

Çocuk;
- İyi ama, babam ocağı yakarken, kalın odunları "ince çırpılar"la tutuşturuyor, dedi. Ben, Cehennemde yanan ince çırpılardan olmak istemiyorum.

Mübarek zat, araştırdı bu çocuğu.
"Seyyid"lerden olduğunu öğrendi sonunda.

Resulullah efendimiz aleyhisselamın torununa da bu yakışırdı elbet.


Bugün bayram

Bir bayram günüydü.

Sevenlerinin arasına gelip buyurdu ki:
- Bugün bayram. Hem bir değil, birden çok bayram var bugün.

Dinleyenler şaşırdı:
- Birden çok bayram mı efendim?
- Evet. Hayatta olmamız bir bayram. Sıhhatte olmamız bir başka bayram. Hele Müslüman olmamız en büyük bayram.

Devam etti:
- “Ehl-i sünnet” olmamız, “Allah dostları”nı tanıyıp sevmemiz, hür olup, “bir bayrak” altında bulunmamız, bunların hepsi birer bayram, buyurdu.

Ve şu müjdeyi verdi:
- Müslümanın yüzüne sevgiyle bakmak ibadettir. Ben size sevgiyle bakıyorum. Siz de bana bakın. Bir mümin, bir müminin yüzüne muhabbetle bakarsa, Allahü teâlâ onun günahlarını affeder.