Hazret-i Ali “kerremallahü vecheh”, yumuşak huylu olup, hiç kızmazdı.
Kendinden acizlere acır, şefkatli davranırdı.

Savaşlarda çelik gibi sert olsa da, sulh zamanında yumuşaktı ipek gibi.
Kamber adında bir kölesi vardı ki, severek yapardı her hizmetini.
Bir gün çağırdı onu:
- Kambeer!
…………..

Sesini yükseltti:
- Kambeeer!
………….

Halbuki Kamber işitiyor, ama bile bile cevap vermiyordu.
Hazret-i Ali merak etti.

Zira biraz önce kapının önünde görmüştü Onu.
Yedi defa çağırıp da bir cevap alamayınca, dışarı çıktı.

Çıkar çıkmaz, donakaldı hayretten.
Çünkü Kamber, kapının önünde oturuyordu.

Hem de fütursuzca.
Üstelik hiç korkmadı onu gördüğünde.

Hazret-i Ali sordu:
- Kamber, beni duymadın mı?

Umursamaz bir tavırla cevap verdi:
- Duyduum.

- Peki niçin cevap vermedin?
- Sizi imtihan ettim.

- Nasıl imtihan ettin?
- Cevap vermeyince kızacak mısınız? diye denedim sizi.

- Netice?
- Kızmadınız ve kazandınız imtihanı.

Hazret-i Ali gayet sakindi.
- Ey Kamber! Dünyalık şeyler için kolay kolay öfkelenmem. Ama seni bu imtihana teşvik edeni kızdırayım da gör, dedi.

Ardından da;
- Seni azat ettim. Hürsün artık! buyurdu.

Onu, bu imtihana teşvik eden, şeytandı.
Onu azat ederek, şeytanın belini kırmış oldu.

Yükünü kendi taşırdı

Hazret-i Ali “radıyallahü teâlâ anh”, çarşıdan bir şey alsa, eve kendi taşır, vermezdi kimseye.

Hizmetçisi bir gün;
- Siz halifesiniz. Bu gibi basit işler, size hafiflik verir, diye arzetti.

Cevap olarak;
- Hayır. Bir baba, helalinden kazanıp aldığı bir şeyi kendi taşırsa, kemalinden hiçbir şey kaybetmez, buyurdu.

Ve ekledi:
- Hatta her adımına sevap kazanır.