Ahmed-i Kuddusi hazretleri "rahmetullahi aleyh", Padişahın davetiyle İstanbul’a gider bir gün.

Mecliste başka alimler de vardır.

Padişah, bir ara avcuna bir şey alır.
Ve sorar:
- Bilin bakalım. Avcumda ne var?

Her biri bir tahminde bulunur:
- Para var.
- Hayır.

- Şeker var.
- Değil.

Sultan, Ahmed Kuddusi hazretlerine döner.
- Siz söyleyin! der.

Buyurur ki:
- Dünyayı göz gezdirdim. Bir balık, yavrusunu arıyorken gördüm.
Padişahın avcunda, bir yavru balık vardır gerçekten.

Firasetine hayran olur.
- Hocam, sarayda kalsanız, diye teklif eder.

Ama o nazikçe reddeder.
Ve izin isteyip memleketine döner.

Sultan, iki memur gönderir arkasından.
Bilgi almak ister maddi sıkıntısından.

Bir torba "Altın" göndermiştir bunun için.
Memurlar geldiğinde, o bahçe bellemektedir.
Ama maksatlarını bilmektedir.

Buyurur ki:
- İstanbul’dan benim için geldiniz.
- Evet, derler. Bildiniz.

- Ama bizim sizden yoktur bir isteğimiz.
- Hocam, Padişahın emriyle geldik. Size biraz altın getirdik.

- Pekala, buyurur. Açın eteğinizi.

Açarlar.
Bir kürek "Toprak" alır yerden, eteklerine doldurur.

Sonra mı?
Topraklar "Altın" olur.

Memurlar şaşkın şaşkın bakınırken;
- Onları yere dökün! buyurur.

Dökerler.
Altınlar, "Yılan, Çıyan" olur bu sefer.

Daha da hayret ederler.

Buyurur ki:
- Gördünüz ya. Bize böyle görünür dünya.

Ama altınları yine alır.
Hepsini fukaraya dağıtır.