Şaban-ı Veli "rahmetullahi aleyh" zamanında birinin, bir kimseye borcu vardı.
O günün parasıyla, "Beşyüz akçe".

Ama ödeyemiyordu.
Çalışıyor, çabalıyor, bir türlü bu parayı biriktiremiyordu.

Ama alacaklı bu, bekler mi, sıkıştırıyordu zavallıyı.
Bir gün yine gelip alacağını istediğinde;

- Biraz mühlet ver, diye yalvardı.

Ancak mühlet vermeyince, koştu bir “Veli”nin türbesine, dua etti:
- Ya Rabbi, halim malumdur sana. Bu veli hürmetine, borcumu ödemeyi ihsan eyle.

Geri gelirken, Şaban-ı Veli hazretlerini hatırladı birden.
Ve bu zatın evine koştu hemen.

Mübarek zat, diz çökmüş oturuyordu ibadet yerinde.
Girdi huzuruna.

- Selamün aleyküm hocam.
- Aleyküm selam evlat. Hoş geldin.

Diz çöktü karşısında.
İyi de nasıl söyleyecekti derdini?
O bunu düşünürken, büyük Veli gösterdi minderini.

Buyurdu ki:
- Al bunun altındakileri.

Adamcağız minderin ucunu kaldırdı.
Evet, minderin altında bir miktar para vardı.
Utana sıkıla bir miktar aldı.

Ama onun beşyüz akçeye ihtiyacı vardı.
Bunlar yetmez diye düşünürken, mübarek zat;

- Sıkılma evlat, buyurdu. Ne varsa al!

Adam biraz daha aldı.
Ama yine hepsini alamadı.

Şaban-ı Veli;
- Onlar senindir, buyurdu. Hepsini al!
- Baş üstüne efendim, deyip aldı hepsini.

O zaman büyük veli, kaldırdı ellerini.
- Ya Rabbi, diye yalvardı Allahü teâlâya, Bu kulunu darda koyma bir daha!

Adamcağız “Amin” dedi içinden.
Uçuyordu sevinçten
Zira işi görülmüştü.

“Para”yı ve “Dua”yı alıp sevinçle eve döndü.
İyi de bu para borcunu ödemeye yetecek miydi?

Acele saydı, şaşırıp kaldı.
Zira tam "borcu kadar"dı.

Koşarak gitti alacaklısına.
Borcunu ödeyip, şükretti Mevlasına.